Korenbloemen

[p. 36]

In mei.

Laat my rusten aan uw boezem,

Schepping Gods

in lentedosch!

Met dien krans van appelbloesem,

Met dien zachten rozenblos!

Dat uw glimlach, dat uw blik,

Dat uw adem my verkwikk',

Dat uw stem my toe koom fluisteren,
Waar ik eeuwig naar wil luisteren.

Van mijns Levens lente spreekt gy.

Lentevreugd

der blijde Jeugd!

U bemin ik nog, al weekt gy.

Gy verheugt zoo lang gy heugt.

Van de lente mijner Min

Vlecht gy zoete woordtjens in,

Van de bloemen, die nog geuren,
Al verschoten ook haar kleuren.

[p. 37]

 

Maar uw zachte fluisteringen,

 

Hemelzoet

 

Voor mijn gemoed,

 

Raken goddelijker dingen

 

Dan gy zelve smaken doet:

 

Van een lente die niet vlucht,

 

Van een eeuwge balsemlucht,

 

Waar de rozen nimmer dorden,

 

Lelies nooit bezoedeld worden.

 

 

 

'k Zag u in mijn winterdroomen,

 

Met uw krans,

 

in vollen glans

 

Uit de sneeuw te voorschijn komen,

 

Even heerlijk, dacht me, als thands;

 

Maar waar blijft mijn schoonste droom,

 

Daar ik u te aanschouwen koom?

 

Zeg my, zal ik ook zoo spreken,

 

Als die lente me aan zal breken?