Het litteken van Odysseus

[p. 28]

Diepzee

Mijn vrouw, hoe dikwijls hebben wij
de diepzeevissers met het glazen masker
met hun ontmenste brede voeten
gevolgd dwars door het purper water
en 't anker van hun handen
zien haken in het tufsteen en 't koraal,
ballingen uit de sfeer der mensen
naar een zacht bodemparadijs van dier en plant -
en waar hun speer de trillende inktvis trof
verloren gaan in troebelzwarte wolken.

Mijn vrouw, hoe ware 't liefste aller wonders
't anker te kunnen werpen
in 't oerdiep van de liefde
onder een zee die ons geen eiland meer belooft,
wilskrachtige maar als zij trieste
ballingen uit deze wereld
waar elkeen balling is in de afgrond van den tijd,
en saam teloor te gaan in 't vegetale niets.

Maar wij, wij moeten spreken
en maskers dragen wordt ons niet gedoogd
en onze voeten treden droge grond:
wij weten wel, hoe op een laten middag
over de schachten der gladiolen
die groen verstold staan op een buitenmuur
een eerste wilde bui
honderden witte bloemen zal doen reegnen
lichte broze membranen in de zon,
en 't diepste wonder dat ons bindt zal stom zijn,
het diepste woord wordt zelfs niet meer gezegd.

[p. 29]

 

En in een avond waarin alles kalm is

 

uit een bedriegelijken vrede

 

zullen wij allebei alleen zijn,

 

zullen we elkaar niet durven aanzien

 

verborgen onder de oude brug van woorden,

 

verborgen in het schijnsel van een booglamp,

 

verborgen nog steeds in een ijdle zorg,

 

en stervensdroef

 

het wezenlijke niet te hebben aangeraakt.