's Avonds, als 't werk gedaan is, zegt Roelfien: ‘Ik gao eem is naor Sinao, moeder.’
‘Hest wat te praoten?’ vraagt haar moeder, ‘o, die vrijerij, die wet wat.’
‘Vrijerij?’ vraagt Roelfien, ‘waorum mot dat now net vrijerij weez'n, d'r is toch nog wal aans wat te praoten as over jongs en wichter?’
‘O, jaowal, nog genoeg; maor daor gao'j 's aovends 't loeg niet um in. Toe maor, gaot maor hen, vertel maor gaauw an Sinao wel of dij hen hoes braacht hef lesten 's aovends.’
‘Och, moeder, toch,’ zegt Roelfien afwerend, maar ze gaat gauw weg om meerdere vragen te ontkomen.
‘Moeder hef d'r niks van 'zegd, dat zie 't wus,’ denkt ze, ‘zie wet zeker niet dat 't Wiecher was.’
Als Roelfien bij haar vriendin komt, staat Sina buiten.
‘O, dat treft ja best, ik wol krek hen jow hoes,’ zegt Sina, ‘en now komst doe hier, dan zin ik vrij.’
‘Och, ik wol is eem praoten,’ zegt Roelfien en gaat met Sina op de bank zitten. ‘'k Heb d' hiel week niks van dij verneum'n, dat zin ik niet wend.’
‘Nee, maor 't is er ook zoo drok. Wij hebt gaast had en dan mot eerst alles hemmeld worden van veurten en as zie vot zint nog weer.’
‘Dat is zoo, wel hef er west?’
‘Lammechien-meui is d'r west, 't zul zoo laank weez'n en now 't weer nog zoo mooi was, hef vaoder heur haold, vleden Dingsdag en vandaog hef Warmolt heur weer ophaold.’
‘Hest d' vrijer had?’ vraagt Roelfien.
‘Nee heur, dat wordt mien vrijer niet. Ik mag hum best liên, as mien neev', maor dan holt 't op, daor heb ik wal 'n aner toe.’
‘As je volk d'r ok maor zoo over denkt.’
‘Dat zal van zölf wal komm', daor zin ik niet