Te midden der kampioenen

Moeskops en de sprint

[p. 16]

De allereerste wedstrijd.

Wij hebben tot hier een Vluchtig Ontwikkelingsbeeld gegeven. Doch nu beginnen wij te detailleeren.

Het past nu eenmaal in een biografie haarfijn uit te pluizen hoe de ‘gevierde artiest’ tot het beoefenen van de kunst, waarin hij zou excelleeren, is gekomen.

Zijn aanleg is bij ‘Spielerei’ aan het licht gekomen.

Zeventien, achttien jaar oud, moest hij voor zijn vader, die toen kippenboer was, er op uit.

Hij bezocht de omliggende markten, zooals Delft, Rotterdam, Gouda en Leiden, probeerde daar koopjes te halen en trachtte die dan weer op de Haagsche markt met winst van de hand te doen. Op de tusschenliggende dagen ging hij de omliggende dorpen af, om op de boerenplaatsen kippen en konijnen te koopen en voor de goedkoopte deed hij dit alles, weer of geen weer, per fiets.

De fiets van Moeskops-de-renner is steeds een merkwaardigheid geweest. Maar de fiets van Moeskops-de-kippenboer was ook een zeldzaam exemplaar.

Zij was door Moeskops eigenhandig opgebouwd uit onderdeelen, welke hij op de markt in partijtjes oud roest had gevonden. In het eene partijtje vond hij 'n pedaal met kruk en in het andere een trapas met kamwiel. Bij een lorrenkoopman kocht hij voor een paar dubbeltjes een oud frame en hij scharrelde en prutste en kwanselde net zoo lang tot de fiets compleet was. De geheele machine had nog geen vier gulden gekost. Op dat instrument was het dat hij de markten en dorpen bezocht en waar hij, volgens den volksmond, van gezondheid glom, (in Duitschland zouden ze zeggen: hij was ordinair gezond), diende die fiets natuurlijk tevens om zijn overtolligen levenslust te ventileeren. Hij fietste, met de groote kippenmand voorop, achter auto's aan, haalde allerlei strapazen uit met kruideniersbedienden en slagersjongens, die hij onderweg ontmoette, speelde met hen ‘krijgertje’ op de fiets en toen hij daarbij een paar maal van het jaagpad af in het water was gedrongen, zwiepte hij een heele rits van die toevallige kennissen midden in de Loosduinsche vaart. Ieder het zijne! was zijn leuze. En zoo bleef hij meteen meester van het terrein.

Zag hij op zijn tochten een fietser voor zich uit rijden, dan trapte hij gauw naar hem toe om 's te kijken wat voor een snuiter het was. En viel die gloednieuwe amice in de termen, dan werd gezamenlijk verder gefietst, hetgeen doorgaans weer op de een of ander bijzonder populaire streek uit liep.

[p. 17]

Geheel in deze lijn, immers tartenderwijze, is zijn eerste wedstrijd tot stand gekomen.

Hij stond met zijn fiets, waarop een mand waarin zich ongeveer 50 hoenders bevonden, op een erf onder Monster toen een boerenknul de opmerking maakte, dat Moeskops een rotfiets had. Die boerenjongen was de zoon van den baas, maar Moeskops was ‘in zijn eer getast’ en had op dat moment maling aan baas en zoon en zaken tegelijk weshalve hij dien ‘pummel’ dan ook subiet de volle laag gaf.

‘'n Rotfiets ...!! al kwam jij, leelijke boerenkinkel! met de mooiste fiets van heel Monster, dan ben ik op mijn rotfiets nog veel eerder in den Haag dan jij.’

De ‘boerenkinkel’ diende van repliek en noemde hem een ‘vuilen opschepper’ dien hij wel even zou leeren z'n grooten bek te houden.

‘Nou! ik doe het met je,’ zei de boerenzoon, ‘maar dan moet je een minuutje wachten want dan ga ik even de racefiets van mijn broer halen.’

Moeskops had er geen idee van, wat een racefiets was, maar toen hij de boerenjongen met die fiets zag komen, dacht hij: ‘Rooiem!’ wat heeft die vent een mooie spullen.

‘Ik zie hem nog komen,’ vertelt Moeskops, ‘een prachtfiets, groen met biesjes en de bovenbuis naar voren afloopend. En toen die knul die fiets had klaar gezet, zei hij, dat hij nou nog even zijn fietsschoenen moest halen.

Daar kwam hij aan op lage schoenen - ik zie die dingen nog - met twee riempjes, die met een gesp opzij werden gesloten! Verdomd, ik was 'n beetje onder den indruk gekomen, maar later steunde ik er toch weer op, dat er géén één was, die mij, 's avonds bij het “naloopertje” spelen kon krijgen en dat die boerenlummel dat dan toch zeker ook wel niet zou kunnen. Voor de securiteit nam ik de mand van mijn fiets, want ik dacht, je kunt nooit weten wat voor een rare snurker het is. Nou! daar gingen we!

Ik wou dien knul eerst wel wat in de gaten houden, doch toen ik hem zag wegspartelen had ik het al gezien. Ik ging hem achterna, trapte hem voorbij en bleef zoowat 'n honderd meter voor hem rijden. Ik keek steeds naar hem om en riep dan: kiep! kiep! kiep! kiep!, net zooals ze op het erf de kippen roepen. Toen keerde ik terug en lachte ik hem uit en terwijl de boeren hem bespotten, bracht ik hem aan het verstand, dat hij te min was om me met hem te meten.

Dat is mijn eerste wedstrijd geweest en toen ik naderhand weer in Monster kwam hoorde ik, dat die knul en zijn broer aan hardrijden deden en voor de beste rijders van het dorp golden.’