Te midden der kampioenen

Moeskops en de sprint

[p. 18]

Kennismaking met de baan.

'n Klein jaar later, in 1913 - op een Donderdag in de maand April - kwam Moeskops op de markt te Delft een kennis tegen: den Haagschen poelier P. van der Zijden.

Zij hadden het erover dat de handel zoo stil was en Moeskops, die nog geen cent verdiend had, probeerde toen maar zijn fiets aan den man te brengen. Je bent koopman of je bent het niet. Het was echter zijn fiets, zijn oud-roest creatie, en afmijnend tot zeven en een halven gulden, vond hij er nog geen kooper voor.

Toen besloot hij maar met Van der Zijden naar huis te peddelen. Zij babbelden over duiven, kippen en konijnen toen, halverwege den Delftschen weg, een auto kwam aansnorren.

‘Daar kruip ik achter,’ waarschuwde Van der Zijden en Moeskops antwoordde toen: ‘dat is goed, dan ga ik met je mee!’

De auto reed nogal hard en toen hij voorbij stoof moest Moeskops alle moeite doen om er achter te komen. Van der Zijden was er evenwel niet in geslaagd hem te pakken te krijgen en peddelde nu in zijn eentje verder. Bij de Hoornbrug liet Moeskops de auto schieten en op het hek van de brug gezeten, een deuntje fluitend, wachtte hij Van der Zijden op.

Zoodra deze bij Moeskops was gekomen zeide hij: ‘Verrek! nou ben ik hardrijder en ik kan hem niet te pakken krijgen en jij op die gammele kar wel. Wil ik je 's wat vertellen, als ik kon wat jij kon, dan verkocht ik mijn zaak en zou ik rijk worden met racen.’

Moeskops, die van de racerij nog niet het geringste wist, informeerde toen verder en vroeg wat Van der Zijden eigenlijk bedoelde.

‘Maar man!’ merkte Van der Zijden op, ‘jij hebt mirakel veel aanleg om racer te worden en je moet zoo gauw mogelijk naar de baan. Daarop lichtte Van der Zijden, die amateur-wielrenner was, hem nog verder in en zij spraken af, dat hij den volgenden Donderdag Van der Zijden 's middags zou komen halen. Ze zouden dan samen naar de Scheveningsche wielerbaan gaan, als hij maar zorgde, dat hij een dubbeltje in zijn zak had want dat moest hij voor entree betalen, dan zou Van der Zijden hem verder wijs maken.

Zoo geschiedde het dan ook. En nu is wel karakteristiek, hetgeen Moeskops liet volgen, toen hij ons deze toedracht had verteld.

‘Van het moment, dat ik op de baan was gaan kijken, voelde ik me wielrenner.’

[p. 19]

Op dat terrein, op dat gebied waar hij niets van wist, totaal niets, zou hij slagen, dat stond bij hem vast, ‘zooals zijn tanden vast in zijn mond stonden’.

Anderen, aan wie plotseling geopenbaard werd waarin zij zouden slagen en groot worden, beefden ervan en waren volgens den geijkten term der biographen, aan een hevige emotie ten prooi.

Maar Moeskops was nu eenmaal het van zon en zeelucht doortrokken natuurproduct, hij was de kerngezonde, machtige jonge athleet, die wel van kou gerild en gebeefd had, maar zelden of nooit van nervositeit. Zooals hij zijn spieren tot uitbundige daden commandeerde, zoo legde hij zijn zenuwen een gelaten rust op.

Koel en rustig bergde hij het gevoel in zich op van dáár, op die baan nog te zullen slagen.

Hij woelde en droomde er niet van; het was voor hem een uitgemaakte zaak; een rustige zekerheid.

Vader wilde het niet hebben en verzette zich.

Maar zwijgend gaf Moeskops een welsprekend antwoord.

Hij meldde zich bij den verhuizer Koot, en sjouwde drie weken achtereen, van 's ochtends vroeg tot den laten avond, canapé's en kasten, tafels en haast ontilbare kisten vol van breekbare waar.

Hij sjouwde zijn race-fiets bijeen. En terwijl hij daar sjouwde voelde hij zich renner.

Iedere trede op de trap, welke kraakte onder het gewicht der lasten, was voor hem als een machtige duw op het pedaal.

Drie weken later, op het Wassenaarsche slag, in een wedstrijd voor Nieuwelingen, wint hij (achter den Hagenaar Stolte) den tweeden prijs.

Hij wist het. Hij was wielrenner.

Toen begon hij te trainen op de baan, op de oude Scheveningsche baan, waarvan wij reeds hebben verteld.

Alsof vallen niet mogelijk is, zeilt hij direct de steile bochten door. Hij krijgt dadelijk een voorliefde voor de bochten. Hij begrijpt het nog niet, hij weet nog niet waar het in zit, doch hij voelt, dat de bochten de beslissing kunnen brengen.

Hij voelt de beteekenis van de bocht. En hij oefent hoog en laag en is binnen een paar weken baan-vast als de beste. Dan gaat hij aan de wieltjes hangen. Hij oefent met de sterkeren, want alleen van de sterkeren kan je leeren.

En zoo oefent hij - lang niet iederen dag, want vader pruttelt, dat er geleefd en dus gewerkt en gepoelierd, moet worden - van begin Juni tot begin September en sleept dan gauw twee eerste prijzen in de wacht: een medaille en ... een levend varken.