Sjweitberg (onder ps. G. Rapaille)

[p. 53]

D'r naam Campus Sjplendorplein herinnert aan de Romeine die urges op d'r berg 'n oetkiekpos hawwe en in dees contreije oëts zoëne behèj gemak höbbe dat ze 't in Kölle huerde dondere en in Luuk sjnachs klaor de gezet koste laeze, es 't doe al Luukersj goof die laeze koste. Aan 't plein is altied vanal los. Dao zurge de waekelikse maerte vuer en angesj waal de ‘vergunning houdende etablissemente’. Wie dan auch. E bietje waer en de terasse zitte knatsj vol mit Sjweitbergenaere die zich d'r sjweit meine te kinne wegsjpeule mit voch wat onger de naas wuert ingenomme. En dan jage ze mit de ouge 't jonk volk op, zoëdat die zich verplich veule om te flanere en 't sjanse te oefene, wat ze good kinne en dèk neet kinne laote. Enthans, volges Feel, dat waal.

En ze höbbe auch enne echte kiosk.

[p. 54]

Sjoën waer

- 't Is sjoën waer. De monumente van Sjweitberg sjtont in de zon en alles drom haer van 't zelfde. 't Is sjoën waer. De zuus 't aan de luj. Aan wie ze kieke. Get minder gölles in de ouge, get mië leechsjkes. Natuurlik waere de winkels aafgeloupe, mè 't is angesj. Hummelkes drummele durg de getskes: de Vleissjtraot, Verlengde Vleisjsjtraot, aeve sjnuigere in 't Memmegetske en dan nao d'r maert op 't Campus Sjplendorplein. 't Kint dits kiër gei kaod. Mit sjoën waer is 't angesj. Ederein hat get mië tied en dan höbbe hummelkes en klein kräötsje get mië ruumte om te drummele.

Kiek! Dao sjtapt de mam-zelf op d'r sjwaor gelaa fiets. E raos-greun-gael hoesvruiwke prebeert op d'r sjwaor gelaa fiets te sjtappe. Hup, hup, hup, mit eine voot prebeert ze vaart te kriege. Nog ins, hup, hup, hup! Häöre gael-paarsblauwe hoesman vuert enne maeter of vieftig vueroet en bekiek zich fluitend de sjoën maedjes. D'r zint väödl sjoën maedjes op de bein, hup, hup, hup! D'r zint väöl sjoën bein onger de maedjes. Hup, hup, nog mer ins.

‘Bin ich mich wir gelaa’, zaet 't hoesvruiwke en wilt mer gein vaart kriege. Alle maedjes zint sjoën es 't sjoën waer is. Hup, hup, hup, nog ins. Va wiejts huer ich e hermeniejke aankomme. Baus! Dao vilt Madame Solei mit fiets en al om. Bliksjkes rolle, tuutjes valle, dueskes auch. Dat dueske van d'r drogis liekt kort genog biej om es iësjte flot in ein van de groëte tuute teruk te duuje. Geit geine get aan! Häöre knulkael flöt en mak sur-place bie e maedje wat hiël väöl sjoën bein onger zich hat. Dat kump missjien durg 't röksjke wat in enne brookreemewinkel gegolle is. Mè zién ‘bin-ich-mich-toch-gelaa’ lièkt nog dao en dat ‘aos’...

‘Zef! Zef! Kiek mich dan!?’ Häöre Zef kiekt waal, mè neet nao ‘mich-dan’. Klak, klak, klak, klak, dao is d'r reddende ridder. Dat bin ich natuurlik. Ich haol d'r fiets van häör aaf. Zet 'm op d'r sjtäönder. Help häör de loch in. D'r zint ‘bin-ich-mich-gelaa-maedjes’ die van zichzelf sjwaor durg 't laeve gont. Mao! Dao riskeer ich bekans miene rögk. Ich help häör de boodsjappe biej ein rape.

't Is sjoën waer. 't Sjweit löp mich langs 't gezich. Ich buk mich vuer 'n ah-tuut. Krieg enne sjpiëlse sjlaag onger de vot. ‘Hey, hey, vruiwke!’ Ao, nae, dat is hét neet. Die is nog aan 't rape. Ich drieë mich om en kiek in de lachende sjnoet van

[p. 55]

e meiblumke dat zich mitein versjrikt, roëd wuert en zaet dat 't dach dat ich enne angere waor.

‘Waor ich mer enne angere, maedje, mè ich mot hiej nog vuer ridder sjpiële.’

‘Zef!’ Ze rap de erpel bie-ein. ‘Zef!’ reup ze durg 't deftigste deil van de Vleisjsjtraot. ‘Zef!’ Baove d'r muziek van 't hermeniejke oet, dat noe vlak vuer os sjteit. Esof ze vinge dat zié en ich, häöre redder-ridder, 'n serenaad höbbe verdeend. ‘Zef!’ Häöre kop is noe vuurroëd, wat good past biej raos-greun-gael. Zou ze kaod ziën? D'r Zef is in de drökte aeve neet te ziën. Zou hae nog aan 't sur-plasse ziën of is zién ‘brookereemke’ al wiejer gedarteld? De zuls mer enne sjpiëlse sjlaag onger de vot kriege en d'r verkiërde ziën. Biej 't sjonste waer zit 't ongelök dus auch nog altied in de loch. ‘Zef!’ Ich houd häör d'r fiets vas. Da kint ze zich wir al drop binge, hange, sjnäöre. Hummelkes drummele. Ich ruuk gebrende nuetjes en huer gekaek van e hummelke in e kingerwaegelke. Twië kiër vuurroëd is dae. In 't gezich, en de häörkes. Kwaake! Hermeniemuziek. ‘Zef!’ Kwaake! Dae poet deit mich pien aan de oëre. ‘Zef!’ Mit dit kingerkabaal zal dae leeve Zef absoluut nieks van häör huere. Noe sjteit 't hermeniejke kompleet uever wat nog op d'r grond liekt te trampele. Ze sjpiële esof Madame Solei 't honderd maeter boodsjappe sjurge gewonne hat. Dae kleine blief prebere d'r baove oet te sjrieëve. Is hiej nog duudelik wae nao wae sjteit te kieke, te roope en te loestere?

't Is sjoën waer. Dat zuuste aan de luj. Dat veulste. D'r koffie van d'r lunchroom achter mich krungelt mich de naas in, mè ich krieg d'r vuersjmaak van e lekker koud glaas beer in 't mundje. ‘Bin-ich-mich-gelaa’ is entelich vaerdig. ‘Zef!’ Die mit dae kleine roë Pavarotti zint wieselik durg geloupe. De huers 't gesjrieëf d'r hook om gaon. ‘Zef!’ Dae liët zich nog neet ziën. Ich help häör wir opsjtappe.

‘Ich duuj dich waal aan’, zegk ich. De luj klappe. Vuer mich? Nae, vuer 't hermeniejke. Noe hat 't vaart. Ich kin loslaote. Nae toch? Dao höbste d'r Zef! Kiek mich aan esof ich zie raos-gael-greun vruiwke geweld höb aangedaon. Driët zich mit fiets en al om en geit achter häör aan.

‘Bedankt!’ reup zié vuer zich oet, want omkieke durft ze neet.

‘Woë waorstich?’ huer ich häör taege Zef-leef roope.

[p. 56]

‘Op dich aan 't wachte, wat dachste angesj?’

Ich loup op 't Campus Sjplendorplein aan. 't Is sjoën waer. Dat koud pilske höb ich waal verdeend. Ich gaon ‘terrasje jatte’. Verrek! Dao sjteit dat wat mich onger de vot sjloog zich te sjpeegele in 'n etalaasj. 't Wuert wir roëd.

‘Sjrik mer neet maedje. Ich bin dae angere neet. Jaomer genog, missjien.’

't Is sjoën waer, dat zuuste aan de luj. Ich drinkter mich e paar. Wieväöl geit geine get aan. 't Is sjoën waer en nao sjoën bein kiek ich allein es ich ziëker weit dat eederein dinkt dat ich de monumente van Sjweitberg zit te bewondere.

Träöt mer, wie baeter 't waer, wie sjonder 't sjtök.