|
| |
| |
| |
| |
Andreas aen Ignatius, Tot Romen voor de leeuwen geworpen, en verscheurt.
Andreas, te Patrae, in Achajen, na veel reysen te water, en te lande, aen een kruys gebonden, en na dry dagen hangens in God ontslapen.
'T Gaet wel, Ignatius, de slag is naeu begonnen
In't ziele-worstelperk, de aertsvyand leyt verwonnen.
De geest heeft 't vlees geboeit, mijn ziele zegenpraelt,
En set het sweet der strijt, niet met Laurier betaelt,
Die op de hairen dort, eer Mavors zegen-wagen,
De blye Velt-heer heeft om kerk, en mart gedragen.
| |
| |
Maer met een eren-krans, die nijt, noch tijt vernielt.
Ik leef nu 'k sterven kan. ik heb de vrees ontzielt,
Het aensicht van de dood angst-vallig sien verbleeken,
Dat weeke wesen is voor mijn gesicht geweeken
Daer 't vuur van moed, en trou voor Christus naem in blonk,
Ik sag, hoe 't rijk der nacht de hoop, en 't hert ontsonk,
Om my in hunne strik, ten blye buyt, t'ontfangen.
't Hans hoort mijn stille ziel de sachte voor-gesangen,
Die 't lot-voorspellend-heir der sterre-geesten, my
Gelijk een zegen-groet toe-juychen komt, 'k beny
Bebloede Velt-heers niet, dat men hunne oorlogs-daden
In gout, en stael graveert. hun borst, en buyk gewaden,
De mot, en roest ten roof in tempels hangt, met beelt
En vleyend schildery, of eren-boog hun streelt;
O! neen 'k beny dat niet: ik trê op hooger trappen,
Hoor, hoor het Engel-dom in hunne handen klappen.
Geen medestrijer sal een stede-kroon-geschil
Aenrechten, daer de kling de Keyserlijke wil,
Moet staven, ik verwacht vam Gods gevreesde handen
De Palm, en Starre-kroon die als robijn sal branden.
De tijden bou wen my uyt stael van heugenis
Een Martel-stacy-beelt, alwaer in 't hol der nis
De werelt leest, dat ik met moorden niet, maer woorden
Het herde hert brak, niet beknelde, maer bekoorden,
Sich op te geven, aen mijn Hemel-konings macht.
Ik week, Ignatius, gy had van my verwacht
Een nederiger schrift. maer wy die de aerd verachten,
En groots zijn op dese eer die wy om hoog verwachten,
Sijn uyt ons selfs gerekt. ik ben op 't bloedig spoor
Der Martel-helden-aerd gestegen, en dwars door
Den diksten drang der druk, en droef heyt al gedrongen,
Sou ik nu suchten? neen, al had ik duysent tongen,
Sy moesten duysent mael de onmeetelijke kracht
Die my uyt mijne laegt, tot dese hoogte bracht
| |
| |
Basuynen, waerde vriend, 'k heb echter niet vergeten,
Dat ik mijn plicht wel heb vergeten; maer dat weten
Bracht my weêr tot mijn plicht, wy zijn aen Iesus al
Ge-ergert na sijn woord, door's Herders droeve val.
Daer werd mijn ned'rig hert, in God, weêr opgeheven.
Mijn geest, wijl 't vleesch versucht, met yver aengedreven,
Te melden hoe de Geest my rijklijk gaven geeft,
Daer hy gelijk een tong, my boven 't hooft-scheel sweest.
Van Pontus smalle strand, heb ik my strax begeven
Na 't volk dat in het Noord, de norsheyt, en het leven
Gelijk ter werelt brengt. en 't Zuyderlijk gedeelt
Daer warmer Hemel-streek de sachte land-aerd streelt,
Sag ik tot Brittenland. de drift kon my versturen
Tot in Thessalien, en Tracer nageburen,
En 't land dat Koning Phlip, dien grooten Macedoon,
De naem gaf, leerraerde ik, dat Iesus Godes Soon
En hun Messias was; die niet dit woord geloofden,
Heb ik door teken-licht(dat licht de glans verdoofden,
Van scheemrend by-geloov',) hare oogen opgedaen.
Toen deed ik Patrae in het berugte Achajen aen,
A roen voor lang genoemt, God streel de stad met zegen,
Daer ik de zegen op het lichaem heb gekregen,
Daer de Opper-stede-voogt AEgaeas gemalin,
Door mijn bekeering wierd gevordert tot Gods min.
Nu schelt dien dollen mensch, dat ik haer ziel, en leven
Het eeuwige verderv' ten proye heb gegeven.
De vrou staet duysent schimp- en wrevle woorden uyt.
Dan vraegt hy, of sy haest met 't Lam sal zijn de bruyt?
Dan, of sy krachten krijgt, om wond'ren uyt te voeren?
Hy spot met Iesus, ach! wat hert kan 't niet ontroeren!
't Ontroert my innerlijk, hy schildert haer met verv'
Die's werelts oog meest haegt, God hoed' haer van 't verderv'
De grootheyt, pracht, en roem van huys-en tempel-goden:
Maelt op 't af-schuwelijkst de plicht van Gods geboden
| |
| |
Zijn lose boosheyt, die so boos noch niets en vint,
Waer door hy haer, of my verset, veel min verwint.
Drijgt my nu met de dood, op hoop of 't sien der pijnen,
En 't vresen voor de straf, haer hoop mogt doen verdwijnen.
Ik kreeg voor dag een boô, dat my den Rechter voor
Sijn oordeel daegde, ja dat ik moest sterven, door
De schandelijke dood der kruys-galg. blye maren
Waer door ik seker ben van haest tot God te varen,
Die tijt geeft dat mijn pen Ignatius bedenkt,
Een vrind van mijn gelieft tot in de dood. daer wenkt
Een hooger aendacht my, ik heb geloven konnen
Dat Jesus was Gods Soon, 'k heb werelden gewonnen.
Te sterven aen een kruys, is my een kruys-geluk,
God wil niet dat ik meer voor mijne vyand buk.
Te sterven aen een kruys; tot welk een eer verheft gy
De on waerdige, mijn God? als gy te sterven, treft my
Door 't denken met een vreugt die my de ziel ontroert,
En tranen wringt uyt 't oog, eer 't hert een snik volvoert.
Te sterven aen een kruys, verr' boven de aerd verheven,
Sal yder wijsen, dat ik boven de aerd sal leven.
Verreys uyt 't duyster graf Ioannes, groote geest
Gy die my in 't begin Leer-meester zijt geweest,
Beschou mijn ziel-geluk in 's werelts tegenspoeden.
'k Sta onbeweeglijk in het barnen van de vloeden
Der Vorsten-wraek, gestijft door wind van Tempel-haet,
En blixem-blaeute die uyt 't grimmige aensicht slaet,
Wen de opgeswolle long lost laster donderslangen,
'K verlang, nu ik verdraeg, noch meerder te verdragen.
Wat streelt de Morgen-son my tot den avond-dag,
En in het Maen-licht met een troostelijke lag!
Met een vernoeging, niet met dese tong te noemen.
Ioannes, hoe sal ik na waerde uw lessen roemen?
So danken u voldoet, sal mijne laetste klank,
Ia so de lucht verflaeuwt, de bleeke lip, uw dank
| |
| |
Met wijsen wijseziel bewijsen; mijn gedachten
Zijn buyten het bestier, der buyte-sinne-krachten.
De ziel werkt enkel, en doet mijn bespieg'len, dat
Ik noyt in hersen-beeld, door denken, heb bevat.
Gy bloed-getuygen Gods, die dapper hebt gestreden
In 't Martel-oorelog, ik sal de baen betreden
Waer langs uw sal'ge geest so moedig treden dorst,
Toen gy, in 't trots der nijt, de gruwelijke Vorst
Der aerd, de kracht benaemt van uwe kracht t'ontkrachten.
Ach! Petrus, waerde broer, ik sal de les betrachten,
Die mijn gebootschapt is uyt't alderjongste blad
Dat uw godvruchte hand, uw vrind geschreven had.
Kon ik, Ignatius, met 't ziel behoorlijk streelen
Van sin, en wil, vereent na Godes wil, bedeelen,
'k Sou u bespieg'len doen, in welk een staet ik leef,
Hoe ik de vege vrees, met vreugt te boven streef,
En aen God eygen werd, daer ik wacht by te wesen,
Eer 't licht, uyt de Ooster kim ten middag-trans geresen,
De schaduw op sijn kortst gemaekt sal hebben, 'k sal
De Son niet meer besien in kouden avond-val:
De werelt heeft nu uyt. God doe dit licht u dagen.
Wilt Christus naem, en roem na uwe naem omdragen,
So yverig, als God u vierig heeft gemint.
Verwin u self, op dat gy gode kind'ren wint.
Ik wacht elke oogenblink de raed der Edessenen,
Die sich vervrolijkt in de kruys-elende, en 't wenen
Der vroomen, die ten roov' van hare oplopentheyt
Gegeven werden, door 't geregt vol on bescheyt:
Daer minder niet dan recht gehanthaeft wert, sy spannen
De vuurschaer, om de deugt ter werelt uyt te bannen,
De grendel-slooten van de buyten-kerker-poort
Sijn strax al op gerukt, ook heb ik al gehoort
Dat bitse beulen om mijn nadrend lijden lachten.
Ik sal met lijdsaem heyt de trage dood verwachten.
|
|
Auteursrechtvrij
