Skiplinks

  • Tekst
  • Verantwoording en downloads
  • Doorverwijzing en noten
DBNL - Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
DBNL - Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren

Hoofdmenu

  • Literatuur & Taal
    • Auteurs
    • Beschikbare titels
    • Literatuur
    • Taalkunde
    • Collectie Limburg
    • Collectie Friesland
    • Collectie Suriname
    • Collectie Zuid-Afrika
  • Selecties
    • Collectie jeugdliteratuur
    • Basisbibliotheek
    • Tijdschriften/jaarboeken
    • Naslagwerken
    • Collectie e-books
    • Collectie publiek domein
    • Calendarium
    • Atlas
  • Periode
    • Middeleeuwen
    • Periode 1550-1700
    • Achttiende eeuw
    • Negentiende eeuw
    • Twintigste eeuw
    • Eenentwintigste eeuw

meer over deze tekst

Informatie terzijde

Brieven der gemartelde apostelen
Toon afbeeldingen van Brieven der gemartelde apostelenzoom

  • Verantwoording
  • Inhoudsopgave

Downloads

PDF van tekst (1,98 MB)

ebook (4,53 MB)

XML (0,16 MB)

tekstbestand






Genre

proza

Subgenre

non-fictie/brieven


© zie Auteursrecht en gebruiksvoorwaarden.

Brieven der gemartelde apostelen

(1675)–Govert Bidloo–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende
[pagina 51]
[p. 51]


illustratie

Jacobus de soon van Alphaeus, Aen Parmenas,
Een der eerste seven Diaconen van Jerusalem.

Jacobus de soon van Alphaeus, op het Pascha-feest op het tempel-dak gebracht, en na dat hy geweygert hadde te loochenen, dat Cbristus de sone Gods, en opgestaen was, hebben sy hem van boven-neder gestoten, en gestenigt; doch noch niet dood zijnde, is hem het hooft met een volders stok ingeslagen.

 
DE mind're Jacob, graeg de minste in leerelingen
 
Van Iesus, en de meeste in yverig te dringen
 
Door de eré-poort, daer sweet, en etterdrop, en bloet,
 
Aen de enge posten, 't heir van Christus weten doet;
[pagina 52]
[p. 52]
 
Wie willig sich vertoont in 't pijnen, en in lijden,
 
Wenscht sijn Parmenas 't heyl van lijv' en ziel-verblijden.
 
De vrintschap, die ons hert aen een gekluystert heeft,
 
Sal u van sijnen duur, so lang Iacobus leeft
 
Versekeren. te nacht, als ik gebeden storten,
 
Heeft my, 'k weet niet wat drift, geraden af te korten,
 
En, als of my de dood, ter vroegen morgen-stond
 
Te wachten stond, geport Parmenas, daer de mond
 
Vrye aenspraek wert ontseyt, mijn groetenis te schrijven.
 
Ik ben, gelijk gy weet, niet licht-geloovig. drijven
 
Van swerk, noch vogel-vlucht, noch Maen of Sonne-trek,
 
't Gehuyl van hond, gepiep van duyv', noch gans-gequek
 
Versetten oyt 't geloov', dat Iesus alle dingen
 
In 't eeuwige albestier van syne wil kan dwingen:
 
De diamante schilt, van sijn beschut, so min
 
Het wank'len voelt door macht die 't eene schepzel in
 
Het andere uytten wil, als 's werelts besigheden
 
Het vast staen zijn gewoon, dus leert Gods Wet, de reden:
 
En 't onverschrikt gemoed mijn redenkav'len; maer
 
God weet wat 't is of niet, mijn geest spelt my gevaer,
 
Ja 't is terwijl ik schrijv', of yemant raed te spoeden
 
God wil, is 't sijne wil, de ziel, en 't lijv' behoeden.
 
't Is of de heerschappy van Nero wreed, en straf
 
De werelt oorelos tot alle gruwlen gaf,
 
So staet men my na 't lijf. ik ben gerust, en vaerdig
 
Om tot mijn God te gaen, dese aerde is my niet waerdig.
 
Maer gy ô! Rome, wat hangt u noch over 't hooft!
 
De werelt sal u noch van luyster sien berooft.
 
Gy sult(maer denk dan aen de Christen-offerhanden
 
O! Roomsche burgeren) de weêrgloed van haer branden
 
Noch voelen, als uw Vorst, die na verwoesten barnt,
 
Sijne oogen ten vermaek by nare nacht 't gestarnt,
 
By dag de Son bedwelmt met smook, en asch, en vonken,
 
Der daken, die nu noch als konst-juwelen pronken.
[pagina 53]
[p. 53]
 
Hy sal oud Trojen noch verbeelden willen, ach!
 
Ierusalem, en Rome uw lach keert in geklach.
 
Ik sterv' en sal 't niet sien; maer gy hebt noch te wachten
 
Een roê ô! Rome die uw smeken sal verachten.
 
De Keyser, die nu wreed sijn beste vrind versmoord,
 
Sal noch sijn kind, en vrouw, en moeder aen de moord
 
Opofferen, haer buyk uyt dol vermaek opryten.
 
O! Rome wat sult gy noch na mijn sterven kryten!
 
Vergeefs uw droeve staet 't benauwt Ierusalem
 
Gaen klagen, Nero sal die 't lieren-spel, en stem
 
In 't schouwburg daer de moord in woont de prijs niet geven,
 
Of hem verbeteren, beroven van het leven.
 
Wat leven wy een tijt! het janken en geschreeuw
 
Is na mijn vleesch, en bloed, geen hongerige Leeuw
 
Brult doller, selfs gewond in Neroos schouw-tonelen,
 
Na menschen-aes; geen slaev' staet in de degen-spelen
 
Verwoeder na het lijv' van die hem tegen kampt,
 
Schoon 't lijv' en vrydom geld, als sy na 't mijn, men stampt
 
My duysend vloeken toe: dan 'k achtse zegeningen.
 
So staet een rots, daer zee, op zee weer af moet springen.
 
Mijn diepe nedrigheyt verblijd sich o! mijn vrint,
 
Mijn hert omhelst u noch, dat God mijn ziele vint
 
In 't Martel-worstel perk, met suchten, en gebeden
 
Heb ik den strengen troon van GOds gerecht, bestreden,
 
Gena verkregen, druk in luk verwisselt: ja
 
Ik heb de blye Son, ach dat sy eeuwig sta!
 
Gods trouwheyt uyt de kim van mijn geloov' sien stijgen,
 
Sien swoegen om den top van sekerheyt te krijgen,
 
Dat mijne naem in 't boek des Levens, met het bloet
 
Van Iesus is gestaeft, dat bloed dat al voldoet
 
Wat schuldig stond, dat bloed die kostle purpre droppen
 
Die noch, God straft gewis, der Ioden kind re-koppen,
 
Met felle wraek, en straf bedruypen sullen, thans
 
Voelt mijne ziel die Son alrê ter middag-trans;
[pagina 54]
[p. 54]
 
Nadien my werd bericht, dat my den Hoogen-priester,
 
Gy kent de bloed-dorst wel van Ananias, driester
 
Om dat geen stee-voogt hem nu kan verhind'ren, wat
 
Sijn losse wreetheyt maer in sijne hersens vat,
 
Van daeg wil loognen doen (God hoede my van sonde)
 
Dat Jesus Christus is, en dat hy opstaen konde
 
Na dat het lijv' ontzielt dry dagen in het graf
 
Gerust had, boesem-brind, so ymand krachten gaf,
 
Door sterkende gebeen, strij gy met my, die midden
 
In 't rot der Phariseen ten kamp sal gaen, met bidden,
 
Met troosten, en wat meer de ziel bekrachtigt, ach!
 
't Gebeb van die God vreest, by Gode veel vermach.
 
Mijn tong, gewoon mojin God te loven, is niet machtig,
 
God zy gelooft, die my mijn kleynheyt maekt indachtig
 
Om vinnig woord-krakeel, en letter-sistery
 
Vol waen te splitsen: maer de geest, dats vaft, sal my
 
De lippen openen, en met getrouwer armen.
 
In 't panser van 't geloov' de waerheyt doen beschermen.
 
De Wet-geleerde, trots op't slepende gewaet,
 
Gebied my, dat ik kreuk voor 't kreukerig gelaet;
 
De Phariscër die op't hooge hoofde-hulsel
 
De naem van God vertoont; maer in het binne-vulsel
 
Niet min dan godlijkheyt gehuysvest heeft, beveelt
 
Dat mijne nedrigheyt sijn rasende eersucht streelt,
 
En eer hy spreekt, ô! dwaes, sich kent een overwonnen
 
Van sijne wijsheyt, ach! wie sou dit weren konnen?
 
So werelt wijsheyt niet geketent lag aen band,
 
Van vaster sinne-toets, in goddelijk verstand,
 
Dat 't diepste van 't begrip in sekerheyt kan pijlen.
 
O! Noord-star die ons land, en haven doet bezijlen,
 
Die self de starre-loop, en kennis van de lucht,
 
In spijt van dry-hoek, boog, en wackerheyt ontvlucht.
 
Wijs my de streek, breng my in 't sog van bloed, en tranen
 
Der ziele-kielen, die om dese weg te banen,
[pagina 55]
[p. 55]
 
In 't onweer van de moord haer schip-breuk sagen, breng
 
My in die zee, op dat ik mijne tranen meng
 
Met hare, met mijn bloed, die bloede-roode plassen,
 
Die sal'ge Martel-stroom, tot sulk een peyl doe wassen
 
Dat 't ware Israël daer door mach waden, vry
 
Van 't sware ziele-juk, en Pharos heerschappy.
 
Parmenas draeg doch sorg, dag mijne briev' geschreven
 
Tot troost der stammen, na mijn sterven lang mach leven.
 
Vaer wel, mijn boesem-vrind, ik maek het anker-touw
 
Van lust tot't aertsche los, en wijl ik my betrouw
 
Op 't diep-lood van 't geloov', begeve ik my, te varen
 
Op 't schip van hoop, door nood der ongestuyme baren
 
Van twist, en dubbel-sin, alwaer de minste stip
 
Niet na haer sin gezeylt, my op een Martel-klip
 
Aen stuk sal stooten: ach! ach! God doe my dus stranden
 
So sal mijn blye ziel in 't vaste star-land landen
 
Daer de on begrijpb're macht verr' boven lucht, en licht
 
Een vreugde-woning by sijn aenschijn heeft gestigt,
 
Daer eeuwigheyt de grond, en vastheyt zijn pylaren,
 
Wie, die dit hoopt, vervaert door dit gevaer te vaeren?
 
En of ik u (dat my de geest voorspelt) niet meer
 
Kon spreeken, so ontfang mijn jongste groet, en leer:
 
Wilt niemant uwe troost, gebed, noch hulp ontrecken.
 
Die dwalende bekeert sal vele sonden decken.


Vorige Volgende

Footer navigatie

Logo DBNL Logo DBNL

Over DBNL

  • Wat is DBNL?
  • Over ons
  • Selectie- en editieverantwoording

Voor gebruikers

  • Algemene gebruikersvoorwaarden
  • Informatie voor rechthebbenden
  • Disclaimer
  • Privacy
  • Toegankelijkheid

Contact

  • Contactformulier
  • Veelgestelde vragen
  • Vacatures
Logo DBNL

Partners

Ga naar kb.nl logo KB
Ga naar taalunie.org logo TaalUnie
Ga naar vlaamse-erfgoedbibliotheken.be logo Vlaamse Erfgoedbibliotheken