Echos weder-klanck

Op de luyerdy.

Traegh, luy, en lacker zyn, is gans onlydelijck,

Sy worden arm en cael die t' zyn, en selden ryck

Om hunnen quaeden aert van niet te willen wercken,
Maer om te mesten in het kot gelijck een vercken;

Dus mach ick seggen van een Luyaert, k'weet niet hoe,

Eer dat hy gaet aen t'werck is hy laf en te moe,

Om dat hy 't niet en soeckt en vreest syn leên te breken;
Het Flerecyn is goet met Luyaerts sweet bestreken

Om dat 't onvindbaer is, maer assen ongebrant

(Dat Eyken stocken zyn) verlichten hun verstandt

Als sy die voelen om de leden te verstercken.

[p. 133]

 

Een goede Medecyn om hun te leeren wercken,

 

Die zyn gesondt en fris, om t' stof der luyerdy

 

Daer uyt te slagen en te worpen aen d'een zy.

Nemo adeò ferus est qui non mitescere posset.

Dat niemand is soo wreet oft hy wort wel gedwongen
Met reden oft gewelt gelyck de valsche tongen

Die quetsen jemands Eer, wanneer m'hun swygen doet,

Soo oock een wreet en straf hertneckigh hert gemoet

Licht worden can versacht, gelijck de wilde dieren
Als sy zyn in bedwangh, hun licht laten bestieren

En temmen van den Mensch, dat door ontsach geschiet

En vreese van veel straf, daer men tot hun verdriet

En schrickelijck gewelt gedurich med' moet dreyghen
Als s'ongehoorsaem zyn, en blyven in hun eygen

Wilde gesteltenis, die daer dient uytgejaeght,

Een straffe leeringh maeckt volmaeckt, en Godt behaeght.

Nemo Confidat
In sua scientia, sed in Dei gratia.

Dat niemand sich betrouwt op syne wetenschap

Hoe hoogh-geleert hy is, oft valt seer licht bedroghen,

Leert ons den Wysen-man, als hy raeckt op den trap

Van ydel glorie, die hem comt toe-gevloghen

Door de laet-dunckentheyt, wanneer hy wort veel meer

Gepresen als hy is, niet beter dan te swygen,

En geven d'eer aen Godt, die toecomt alle Eer,

Den mensch en is maer stof, hy moet Godts grati' crygen.

[p. 134]

Noli diligere somnun
Ne aegestas te opprimat, & paupertas decipiat.

En hebt den slaep noyt lief, op dat u noyt ontvlieght

De wetenschap, die geene luyerdy can lyden,

Waer door den noodt al menich mael den mensch bedrieght

En brenght tot Arremoed', soo dient den slaep te myden,

Te seggen niet te veel naer den eysch van natuur,

Dat's redelijck geseyt, maer niet gelijck de beesten

Die (om te mesten) noyt het slaep en valt te suur,

Soo als verstandige en weert-lievende Geesten.