Faems weer-galm

[fol. ***5v]

Tot den honinck-vloeienden schryver Cornelio de bie, Aucteur van desen Boeck.

SOo als het Bieken vlieght om honinck te gaen soecken
Uyt blommen, suyght de Bie oock honinck uyt de boecken.

Jae sijne soete konst soo schoone blommen heeft

Waer uyt hy elcke siel ghesonden honinck gheeft.

Want midts het Biekens lust is op de blom te comen:
Wat wonder dat de Bie den toevlucht heeft genomen

Tot hem die Lelien en roode Roosen voert:

Opdat de laster-tongh van Monus blyft gesnoert.

Wat wonder werck en geest wy in den Biekorff mercken!
Dit oock de soete Bie toont in sijn leersaem wercken,

Die werelts loop beschryft, en stichtelijck ontdeckt

Wat groot en broos bedrogh in werelts Sots-cap steckt:

Maer wie om honinck-raet te naer den Biekorff trachten,
Die moeten voor den steck des Biekens anghel wachten:

Want t'Bieken tot de doodt sich op den Roover wreckt

De Bie des Lesers hert, maer sonder leet-doen steckt.

Met sijn verscherpte pen door-boordt de diepste herten;
Iae vlimt den etter uyt van oud' verarghde perten:

En hindert naem noch faem, en mindert eer noch goet:

Maer toont aen t'blindt verstant wat doen en laeten moet.

Niet tot haer eygen baet het Bieken en kan leven,
Maer om spys, dranck, en licht tot s'werelts dienst te geven:

En op dat dit profyt te beter sy vergroot,

Wort t'Bieken van den mensch tot meerder winst gedoodt

Dan gheeft het den claret tot dranck, den soeten Honinck
Tot spys, den Was tot licht en segel van den Koninck:

Als is het Bieken cleyn, by-naer van al dat leeft

Den mensch gheen meer geniet als van het Bieken heeft.

Soo oock de soete Bie stiert al sijns levens wenschen
Te schryven tot meer licht en stichtinghe der menschen

Sijn leeringh voedt de siel: de konst, vrucht, lof hoe groot?

Niet meer men t'Bieken acht, dan als het is gedoodt.

Hieronimus Harts Pastoor in Ranst.