Faems weer-galm
(1670)–Cornelis de Bie–
Auteursrechtvrij
[pagina 244]
| |
[pagina 245]
| |
En steckt u in geen gat oft siet daer door.DEn Philosoph ons leert de reden aen te schouwen
Om onsen wil daer-door vast inden toom te houwen
En noot te quetsen d'eer der sielen heerschappy
Met schande door den lust, die snackt naer hooverdy.
Als wordt den mensch verheert van al te grooten driften
Tot iet dat hy begheert, die can daer uyt licht siften
Veel spyt van naer-berouw soo hy vercregen heeft
Meer als hy dragen can, t'gen' hem veel sorghen geeft.
Met swaer gesucht gemenght, en sal het leeghste dalen
Als hy den lust niet can bedwingen oft bepalen
Jae lichtelijck daer-door sijn hooft steckt in een gat
Daer hy niet uyt en can gelijck de grage rat,
Die met den donck'ren nacht weet neerstich op te passen
Om d'aes te vinden aen de terf oft coren tassen
En vindt daerby wat speck gemenght met soet regal
Een scherp gepinde klem oft op gesette val
Daer sy het hooft in steckt met ieverich verlanghen
Naer t'lockaes, doch de val gaet toe en wordt gevangen.
Sy steckt haer in een gat daer sy niet uyt en can,
Soo gaeget hedendaeghs met menich werelts man.
Die sich verlocken laet van d'eersucht, en wilt reycken
Veel hooger als hy mach, jae wilt syn soppen weyken
In saussen van te grooten pracht, dus is het quaet
Veel meer te doen als wel vereyst den eygen staet,
De tochten die geheel in u gedachten steken
En die bestaen in moet en andere gebreken
Veer boven onse macht, stets geven aen de rëen
Veel werckx, om datse licht de middel-maet vertrëen
| |
[pagina 246]
| |
Dus synder menschen die scherp' haire cleeren draegen
Om te bedwingen de vuyl lusten die hun jaegen
Dat ieder sijnen lust betemden die hem dryft
Hy raeckten in geen val daer hy ghevangen blyft,
Dat hy den hooghmoet liet en niet meer op gingh haelen
Ten intrest als hy cost afleggen en betaelen
Om aen syn kinderen veel meer te geven, als
Hy selfs op brenghen can, geen rekeningh waer vals
Oft quam daer naer te cort, wat dienter meer te seggen
Men siet den sleutel dan op't graf van d'ouders leggen
Den hooghmoet en de pracht, die baren dan verdriet
Dus steckt u in geen gat daer ghy niet door en siet.
| |
D'armoede heeft veel minder toesicht noodich als den overvloedt.DIe syne leden dwinght in hunne plicht te blyven
En overweeght de Rëen, can uyt het hert verdryven
Veel swaer becommernis, doch wantmer weynich vindt
Waer van het toesicht der bepalingh wordt bemindt.
Die sich om het belangh van syne even menschen
Gegeesselt hebben, oft hun eyghen voordeel wenschen
En vande drift (die ons soo kittelt) sich ontslaen
Veel liever souden sy hun achter rugh verraen.
Besonderlijck de gen' die ryck syn van veel goeden
Daer en is geene hulp in noodt van te vermoeden
Om datse al te veel besorght sijn naer noch meer
En dat de giricheyt verduystert faem en eer.
Dus heeft den armen mensch soo swaerlijck niet te sorgen
Als wel den Rycken die veel schatten houdt verborgen
Daer nauwe sorgh toe dient om wel en sonder schaed'
Te deylen, voor sich selfs, op wyens goed' genaed'
| |
[pagina 247]
| |
En voordeel, niemant niet mach hopen oft betrouwen
Midts dat de giricheyt den rycken die doet schouwen.
Een reden dat den mensch in armoy oft in weld'
Sich altyt naer den tydt in rust en vrede steldt.
Schoon de bematingh naer t'beleyd van ware reden
Is commerlijcker deught als al de leydtsaemheden.
In het wel leven steckt soo ongemeynen cunst
Als in een ryckmans troost oft aengesochte gunst.
t'Wel leven is daer-om ten uytersten te prysen.
Den jonghen Scipio die hadde seer veel wysen
Om syn wel leventheyt vol deughden anders geen
En siet Diogenes geen wysen meer als een
Om sijn wel leven had', diemen nochtans verheften
Om dat hy de gewoone levens overtreften
Inde onnooselheyt, als ander inde cracht
En Wyser nutticheyt, dat is de groote macht
Die in't wel leven steckt dus ieder moet te vreden
Met d'eygen leven syn: en leven naer de reden
De reden voerman is van ons beroerlijckheyt
Want sonder reden waer ons doen maer beesticheyt.
| |
Goedt gescheyden houwelyck.DEn bandt van peys en vred' en het gemack van rust
De fackel vande min met tranen uyt geblust
En altemael verkeert in droefheyt sonder ende
De liefde sonder hop' van weerliefd' baert allende
En eyndeloos gesucht, wanneer de goede trouw
Breckt door de doot, en scheyd' den man van syne vrou.
|
|
