stricken binden, ghelijckmen de selve noch in oude fray Schildry can sien, Apelles, die van grooten gheest was heeft dit wel connen verdragen berispt te wesen van eenen schoenmaker, de wijl hy maer en oordeelde dat sijn ambacht belanghde, en vindende sijn meynighe oft Schoenmakers oordeel goet, heeft het stuck in huys ghenomen ende die schoenen verbetert ende met meer stricken ghemaeckt, des anderen daeghs werdt het Taefereel wederom uytgestelt ter plaetsen daer het te voren had ghestaen, ende den selven schoenmaecker wederom voorby het Tafereel comende, en siende de schoenen verandert, was wat hooveerdich om dat Apelles op sijn oordeel was te werck ghegaen. Soo begost hy het stuck wat voorder aen te sien, en wilde oock wat seggen op de schene van het been van een naeckte Venus, jmmers Plinius seght een schene, ende Valerius seyt een been, dat in dat Tafereel was, dat den Schoenmaker seyde niet behoorelijck gheschildert te zijn, het welck Apelles niet en conde verdragen dat hy hem dorst berispen over een dingen dat buyten sijn Ambacht was en daer hy geen verstandich oordeel van doen en conde, heeft hem straffelijcken aengewesen dat hy hem niet verder en sou bemoyen als sijnen pantoffel oft schoen, waer van het ghemeyn spreeckwoort de wereldt door verbreydt is. Ne Sutor vltra Crepidam. Dat den Schoenmaeker sijnen schoen niet voor by en gaet. Dit spreeckwoordt soo Plinius en Valerius ghetuyghen, heeft sijnen oorspronck van dien overvliegenden gheest Apelles, waer uyt te speuren is dat in dien tijdt oock wonder ende verstandighe Mannen ghevonden zijn. Welcken Apelles soo wonder was in het Schilderen dat hy op sekeren tijdt comende te Macedonien daer hy vremt was ende noyt gheweest en hadde, wert vande Schilders des Keysers Alexander Magnus (den welcken aldaer sijn Hoff hiel) seer behaet uyt vreese dat sy (soo wanneer den Keyser sijn Const sou comen te aenschouwen) uyt de gratie mochten gheraecken, hebben uyt een vervloeckte jalosie ofte ergwaen onder malcandren raet gheslagen om desen Apelles van cant te helpen, en vonden goet dat sy hen souden cleeden inde livraye van sijn Keyserlijcke Majesteyt, ende alsoo met den avont by den voorschreven Apelles gaen om hem van 's Keysers wegen te gebieden by den Keyser sanderdaeghs te gast te comen, daer den Keyser niet van en wist oft den verschreven Apelles niet en kende oft noyt en had gesien, wel wetende dat hy het ghebodt des Keysers (dat dese nijdige ende belghsuchtige Schilders uyt gaven) volbrengende, soude in groote schaempte ende vreese des doots gheraeckt hebben. Sy sijn dan onder dien deckmantel daer op toegegaen hen verthoonende voor Apelles als pagien oft lackeyen vanden Keyser met expres bevel dat hy sonderdaghs by sijn Majesteyt sou te noen mael comen. Apelles in dit landt vrempt zijnde ende noot te voren de voorschreven Schilders (nu in schijn van lackeyen oft pagien) ghesien hebbende, heeft hem sanderdaeghs in't Hoff verthoont ende voor ghenooden gast ghepresenteert. Den Keyser Alexander aengedient sijnde dat sekeren vremdelinck by hem was ghenoot, is seer ghestoort gheworden, seggende: wie dat hem dorst verstouten met den overwinner des werelts te comen noenmael houden ter wijlen noyt jemandt ghewoon en was met hem te eten, doch curieus zijnde om de uytcomste van dese stoutheyt te sien doet Apelles binnen comen ende ghevraeght hebbende wat hy begeerde, sach Apelles dat hy bedroghen was, hem voor de voeten vanden Keyser worpende badt sijn lijfs ghenade, ende seyde: dat hy van de knechten bevolen was 't gebodt des Keysers te onderhouden en niet te versuymen, Alexander hier door beweeght ende by een doen roepen hebbende alle sijne knechten, vraeghden aen Apelles wie van hun, hem ghenoodt hadde, maer niet eenen daer af kennende, eyschte hy een swerte ghebrande kole om de persoonen (die hem ghenoot hadden) op den muer door sijn ervaren Const uyt te
Auteursrechtvrij
