Handtboecxken der Christelycke gedichten (1627)

Handtboecxken der Christelycke gedichten

(1627)–Cornelis Pietersz. Biens– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[Folio 41r]
Mey-Liedt.
Stemme: Wel op, wel op ick gae ter jacht, &c. WEl op, wel op, o ziele mijn, Siet hoe nu vercieret zijn, Bosch en Velden, Die daer melden, En beschelden uwen aert, Dat ghy u plichten niet bewaert. Lettet hoe groen 't nu alles toont, En hoe danckbaerlijck het loont, Die de tijden, Comt verblijden, Om te mijden d'ydelheyt, Daer het al veel de diep in leyt. Boomen en Cruydt nu cierelijck bloeyt, Beesten en dieren onvermoeyt, Siet men spelen, Hoort men quelen, Die met kelen soet gheclanck, Singen haer Schepper lof en danck. 't Woelige Vee sich seer verheucht, In dees tijden vol gheneucht, Siet der Koeyen, Lodd'rich loeyen, Die in't bloeyend' goene Veldt, Wt 't vermoeyen zyn ghestelt. 't Vluchtighe wilde dom ghediert, Dat seer vreuchdich tiereliert, En by paren, Nu vergaren, By den haren seer verblijdt, Leeren ons mercken op den tijdt. 't Aerdtrijck brenght sijn vruchten voort, 't Velt met groenicheyt gheboort, Comt hem loven, Die van boven, Veld' en Hoven rijck'lijck voedt, Dat haer nu dus we'er bloeyen doet.
[Folio 41v]
Lover en Gras heeft Godt geplant, Boomen en vruchten veelderhant, Tot gherieven, En believen: Tot versadingh van het Vee, En d'ondanckb're menschen me'e. Hoe cierelijck stelt sich nu ten toon, 't Soete ghewas der bloemen schooon, Die ontluycken, En soet ruycken: Maer haest duycken we'er tot niet, Die men nu hier dus lustich siet. Leeret doch van den schoonen c'leur, En haer lieffelijcken geur, Hoe de Bloemen, Schier beroemen: Ia verdoemen 's menschen daet, Die dit nau' eenmael gade slaet. O ghy mijn ziele blijft hier staen, Mercket eens dees dingen aen, Siet hoe beyden, Vee en weyden, V gheleyden tot opmerck, Van des Heeren wonder-werck. Lovet des Heeren groote gunst, Met een Reden-rijcke cunst, Die de Tenten, Van de Lenten, Met haer Renten nu verrijckt, Als dit hier nu alles blijckt. Bosschen en Velden loven den Heer, Boomen en Cruyden gheven hem eer, In de tijden, Haer verblijden, En belijden Godes macht, Die haer soo wonderlijck heeft gewracht. O ghy mijn ziele die dit siet, Leert wat u de Heere biedt, Siet den lande, Met verstande, Slaet u handen vry te saem, Ende lof singhet Godes naem. Beesten en Dieren staen gere'e, Cruyden, Bloemen en vruchten me'e,
[Folio 42r]
Tot u leven, Spijs te gheven, Dies met beven vry bedanckt, Daer ghy dit al dus van ontfanckt. Alles wat op der Aerden bloeyt, Al wat in der Aerden groeyt, Laet Godt comen, Voor den vromen, Tot een noodich onderhoudt, Die hem van herten gantsch vertrout. Nu dan, wel aen o ziele mijn, Soeckt des levens Medicijn, Leert u sinnen Gantsch verwinnen, End' beginnen na Godts woort, Al uwe daden soo 't behoort.

Vorige Volgende