Gedicht,
Aen de Bruylofts Gasten: Ghetrocken uyt het eerste Capittel des boecx Hester vers. 8.
NA dat den grooten Vorst in Persen-rijck verheven,
Aen alle sijn ghesin een maeltijdt dede geven,
Vol heerelijcke pracht, en Conincklijck gheschenck,
Den sijnen tot vermaeck, ons allen tot gedenck,
Drie-tsestich dagen lanck? soo heeft hy sijne Gasten,
Seer gunstelijck geviert, en voorder gaen belasten:
Soo wie den koelen Wijn uyt gulde vaten dronck,
En vrolijcken ghenoot, of mildelijcken schonck,
Soud danckelijck en stil sich sellever vernoegen,
En niet dan alle vreuchd' daer tusschen in vervoegen,
En voorder van de rest behouden sijne rust,
En laten yeder een het gene dat hem lust:
Men drong daer niemant aen wanneer men quam te schincken,
Om tegen sijne wil den Beker uyt te drincken:
Maer na 't een yeder past, werdt elck een gerieft,
En ellick drinckt soo veel als hem dat best belieft.
Wanneer wy gaen ter Feest, en neder zijn geseten,
Ter Tafel om met vreuchd' te drincken en te eten:
Soo weten immers wy en connen wel verstaen,
Dat dit met ons niet min in reghel hoort te gaen:
Dien Heyden gaf de Wet, ons moetet niet verdrieten,
Dat sulckes by ons me'e haer plaetse mach genieten:
Maer sullen in de deucht, bevolgens onsen plicht,
Ons toonen waerder volck, en beter onderricht.
De maticheyt voor al die moeten wy betrachten,
En met een danckbaer hert de gulsicheyt verachten:
En midden in de vreucht der lieffelijcke Wijn,
Malcanderen niet hardt noch overlastich zijn:
Insonderheyt alhier, alwaer wy comen vieren,
De Feeste van de Bruyt in alle goe banieren:
In alderley vermaeck, en veelderleye vreucht:
In alderleye lust gheregelt na de deucht.
Wy comen om gheluck het jonghe paer te bieden,
En sullen wy het selfs alwillens gaen ontvlieden,
Ter wijle dat de deucht van vrolijckheyt bestaet,
In't loffelijck ghebruyck van rechte middel-maet:
|
|
Auteursrechtvrij