Profytelyck cabinet
(1642)–Cornelis Pietersz. Biens–
Auteursrechtvrij[p. 135] | |
Op 't ontijdigh af-sterven van den Eerwaerden, Godsalighen, ende Geleerden Harder N. J. Oneriger, Mijnen seer Waerden Cousijn: Dienaer Iesu Christi tot Boven-Carspel. Overleden den 13. Iunij, Anno 1642.
Wat hooren wy alhier! mijn Vrient is overleden!
Die schoone Bloem is afgepluct!
Dien waerden Man is wech geruct,
Wiens Woordt, wiens Daedt, wiens Hert vervult met goede Zeden
Niet anders socht (dit was sijn werck)
Dan dat des Heeren waerde Kerck,
De Schapen hem vertrout, en plichtigh aen bevolen
Wel mochten zijn gheleert, geweydt
Des Heeren Woordt haer uytgeleydt,
Getroost, gestijft, ghesterckt in Goddelijcke Scholen.
Dit socht', en deed' dien goeden Man:
Gods Kerck heeft hier noch voordeel van:
Hy heeft dien waerden Dienst met yver waergenomen:
Hy was aen dit besorghen vast,
Dies droegh hy willigh sijnen last,
Van yeder seer gelieft, besonder van de Vromen.
Des Heeren goedt en heyligh Woort
Werdt van hem steeds met lust gehoort,
| |
[p. 136] | |
Hy strafte sondes quaedt, en porde tot de deuchden:
Hoe menigh was door hem vermaeckt,
Hoe menigh aen het hert gheraeckt,
Geraeckt met Ziele-troost, en Geestelijcke Vreuchden.
Hoe vroom en vreedsaem was sijn Ziel
Die doch aen yeder wel beviel!
Wat heeft hy Twist ghestilt, en soete Vreed' bekomen!
Ach Boven-Carspel, en oock Swaech
Bevinden dit noch alle daech,
Door hem bedient, versorght, en alles waer-genomen.
't En kan niet uyt mijn herte gaen!
Ick sie den Predicker noch staen,
Ick hoore noch sijn stem, en troostelijcke reden:
Sijn laetste lessen dien hy deed
Betroffen 't Groote Bruylofs-Cleedt.
Daer meed' hem nu Gods gunst heeft willen over-cleden.
Hy leerde van de Sterff'lijckheyt
Hoe tot ons haest de Heere seyt;
Keert weder nietigh stof, o mensche, keeret weder:
Dit is helaes! in hem gheschiet
Sijn daedt nu spreect, sijn tonge niet,
Ach, 't is met hem ghedaen, hy leydt als nu ter neder!
Hoe sal ick stellen uyt den sin,
Als ick onlanghs, Het eerst begin
Der Christelijcker Leer, uyt sijne mondt quam hooren?
't Is of hy noch aen yeder spreect!
Als ick 't gedenck, mijn herte breeckt
Het dringht my tot in 't merch, het klinct my noch in d'ooren!
Een soete reden onder al
V mijn Gedicht hier stellen sal,
| |
[p. 137] | |
Die met besond're cracht my quam aen 't herte raken;
Ons leven (als d'Apostel seyt)+
Verborghen in den Heere leyt,
Met Christo ist bewaert, geen p'rijckel kan 't genaken:
O (sprack hy) 't is soo wel bewaert,
Als yemandt die een schat vergaert
En bergt, en sluyt het op dat niemant dat kan rooven,
Het staet in 't hooghste Cabinet
Met stale banden vast gheset,
Godt selver is de Borch voor alle die ghelooven:
Dees' most dan eerst verwonnen zijn;
En dit heeft immer daedt noch schijn,
Derhalven staet het vast, en sal daer eeuwigh blijven:
Ons leven in den Heere rust,
En daer strect heen ons herten lust;
Ey wilt met dit gedenck de droefheyt dan verdrijven.
Dit riep hy met een helle stem:
Nu singt hy 't in 't Ierusalem:
Nu ist dat hy gheniet die lieffelijcke vruchten,
Daer van hy dickmael heeft geseydt,
En ons als in den mondt geleydt
Tot troost der swacke Ziel haer dagelijckse suchten.
Wy zijn, helaes! Wy zijn hem quijt!
Hy heeft vol-end sijn's levens tijt,
Tijdt, van beswaerden last! en wy zijn hier beneden,
Beneden in dit Tranendal
Met moeyt' en sorghen over-al,
Met droeve rou gespijst, met moey'lijcheyt bestreden.
Doch Reden moet in dit gheval
Soo nu, altijdt, en over-al
| |
[p. 138] | |
Ons 't binnenste gemoedt en sinnen reguleeren,
Wy willen doch misgunnen niet
Het groote Goedt aen hem gheschiedt,
Het Goet dat waerlijck kotm van d'Opper-Heer der Heeren.
Ach! doen hy op sijn sterven lach
(Als of hy't eynde komen sach)
Hy sprack het is my goedt, en nuttichst' te verreysen:
Hy deed aen ons een soet vermaen:
De Heere komt my lieff'lijck aen.
Wel aen, ick ben gereed', 'k sal niet te rugge deysen.
Hy was ten uyttersten ghetrou:
Hy trooste sijn Beminde Vrou,
Sijn Kinderen hy riep en gaf haer 's Vaders Zeghen:
Hy sprack my selfs, mijn Huysvrou aen,
En dien hy vorder daer sach staen,
Bedanckten onser gunst, en toonden hem geneghen,
Ten blijck van sijn oprecht gemoedt
Sijn sorgh en liefde tot het goedt
Het Goedt van Godes Kerck: Ach! segt mijn Ouderlingen,
Seght mijn Ghemeente dat ick rust
En dat het is mijn hooghste lust
Dat ick de Ware Leer haer steeds quam voren bringen.
Soo sterf die Vroom' en Waerde Man!
Wie isser machtigh die sich kan
Van tranen, van geween, van clachten wederhouden?
Hy gaf sijn Ziel in Godes handt,
Hy reysde na het Vaderlandt:
Ach, datter veel met hem soo willigh sterven wouden!
Wy zijn ('t is waer) wy zijn hem quijt,
Godt heeft bepaelt sijns levens tijt,
| |
[p. 139] | |
Den Hemel heeft gedaen 't geen nimmer quaet kan wesen:
De Heer heeft ons met rou gedruckt,
Doch 't is dien Heldt na wensch geluckt,
Sijn strijdt is uytgestreen, sijn Ziele is ghenesen.
Ghy, Gods Gemeent', en die hem kent,
Die tot sijn Reden waert gewent,
V zy een staegh gemerck sijn aenghewesen paden:
Des Heeren Woordt heeft hy verclaert,
Siet dat ghy't in u hert bewaert,
En toont het even-steeds in al uw's levens daden.
Rust dan, O Lasten-drager, rust!
Wy gunnen u de ware lust,
De lust van Godes Huys, de rust van al dit woelen:
Wy schicken ons na u vermaen,
En trecken uwe reden aen,
Daer van wy meerder Troost als Rou in't hert gevoelen.
|
|