De dichtwerken van vrouwe Katharina Wilhelmina Bilderdijk. Deel 2

[p. 411]

Aan mijne medereizigers

naar het betere vaderland.^*

Niet den Wijze dezer wareld

Wijde ik dit mijn Dichtgebloemt',

Niet den Sterke en Onvertsaagde,

Die in eigen krachten roemt:

Niet den Rijke dezer aarde,

Die geen schat heeft dan in 't stof;

Wien de droeve klacht des lijdens

Nooit den kouden boezem trof:

Niet d' in eigen oog gerechte,

Die met Farizeuwsch gemoed,

Waant, dat feilbaar plichtbetrachten

Aan des Hoogsten eisch voldoet:

Maar, die dwaas is in de schatting

Van den Wijsgeer die hem smaadt: -

Maar den Zwakke, wien zijne onmacht

Gods Genâ gevoelen laat. -

Maar den Arme, rijk aan gaven,

Die geen roest verteert noch mot: -

Maar die needrig is van harte,

Arm van geest, en rijk in God: -

Maar den Zondaar, die zich-zelven

Voor het Alziend oog verneêrt,

En om reddend schuldvergeven

Biddend tot zijn Heiland keert.

* Nieuwe Gedichten, 35.

[p. 412]

 

Zulken Pelgrims der woestijne,

 

Van den zwaren reistocht mat,

 

Wijde ik dit mijn handvol bloemen

 

Op hun eenzaam zwerverspad.

 

 

 

Gy toch, lieve tochtgenooten

 

Naar de rustplaats over 't graf,

 

Wien de Heer, voor ons gekruisigd,

 

Ook een kruis te dragen gaf:

 

 

 

Gy toch wacht niet enkel rozen

 

Daar Hy doornen voor u droeg,

 

Die uw schuld gelijk de mijne,

 

Hem door 't vlekloos voorhoofd joeg:

 

 

 

Gy verwacht geen pronkgeglinster

 

In de dorre wildernis,

 

Waar het needrig heidebloemtjen

 

Eenig bloeit en voegzaam is.

 

 

 

Voor de kindren dezer wareld

 

Klinke een blijder, scheller lied!

 

't Waar' vergeefs voor hen gezongen:

 

Dezen toon verstaan zy niet.

 

 

 

Wil de Hemel 't soms gehengen,

 

Dat een enkle hier of daar

 

Zich van 't breede reispad voege

 

By onze arme Pelgrimschaar;

 

 

 

ô Dan leeren zy 't gevoelen,

 

Wat, ondanks den middaggloed, -

 

Wat, in weêrwil van ontbering,

 

Kalmte en rust geeft aan 't gemoed!

[p. 413]

 

Is het slingrend pad niet effen;

 

Maakt de hitte 't hart benaauwd;

 

Wemelt er geen koelend lover,

 

Als de hijgende adem flaauwt;

 

 

 

Met het oog op Hem geslagen

 

Die zijn kudde veilig leidt,

 

Wordt den zwerver 't ruwe voetpad

 

Als met donzig mosch bespreid.

 

 

 

Onder 's Allerhoogsten schaduw

 

Heeft hy in zijn vreemdlingstent

 

Voor geen leed of nood te vreezen,

 

Die Gods almacht van hem wendt.

 

 

 

ô Dat alle die nog doolen

 

In des warelds tooverhof,

 

't IJdle schijngoed leerden kennen,

 

Dat zijn grond heeft in dit stof!

 

 

 

Mochten zy 't met ons belijden,

 

Welk een last van schuld hen drukt,

 

En den eengen Redder zoeken,

 

Die aan 't wis verderf ontrukt!

 

 

 

Wy intusschen, tochtgenooten,

 

Kunnen juichen in ons lot,

 

Dat we in onze diepe ellende

 

Mogen schuilen by dien God.

 

 

 

Geven wy hem eer van alles

 

Waar Zijn gunst ons meê bedeelt;

 

Want het zal ten valstrik worden

 

Als het onzen hoogmoed streelt.

[p. 414]

 

Reizen wy bemoedigd samen,

 

Zijn genâ tot roem en prijs,

 

(Ware 't ook langs distelpaden,)

 

Naar zijn eeuwig Paradijs!