Gedichten voor kinderen

[p. 116]

V.

Gedenken wy nu Jozefs lot;

En zien we wat gebeurde,

Terwijl de vader om zijn dood

Nog onvertroostbaar treurde!

De jongling werd op nieuw verkocht

In afgelegen landen,

En raakte, door Gods albestier,

In beter meesters handen.

Het was de Hoovling Potifar,

De Gunstling van den Koning,

Die Jozef aannam in zijn gunst,

Zijn braafheid tot beloning.

[p. 117]

 

Hy kreeg den trouwen Jozef lief,

 

Om 't volgen van zijn plichten;

 

En echter wist men dien aan 't Hof

 

Van ontrouw te betichten.

 

 

 

De schuldelooze jongeling

 

Verloor zijns meesters achting;

 

En werd van Potifar gestraft

 

Voor plicht- e deugdbetrachting.

 

 

 

Hy werd, in spijt van zijn beklag,

 

In ketenen gesloten;

 

En, hoe hy voor zijne onschuld sprak,

 

Hy was en bleef verstoten.

 

 

 

Maar, als de brave wordt verdrukt,

 

Neemt God hem in zijn hoede:

 

En dus was Jozef in zijn lot

 

Gerust en blij te moede!

[p. 118]

 

Zijn onschuld zegevierde in 't eind,

 

In spijt der lasterlogen;

 

En eindlijk rees hij door zijn deugd,

 

Tot aanzien en vermogen.

 

 

 

God schonk den jongling wijs beleid

 

En doorzicht boven maten,

 

Daarom werd hem 't bestier vertrouwd

 

Van al des Konings Staten.

 

 

 

Eens dreigde een zware hongersnood,

 

Dien Jozef aan zag naderen.

 

Dus liet hy, eer dat tijdstip kwam,

 

Een rijken voorraad gaderen.

 

 

 

Nu faalde 't in Egipten niet

 

Aan overvloed van koren;

 

Terwijl zich wijd en zijd in 't rond

 

Des hongers klacht deed hooren.

[p. 119]

 

Ook werd het land van Kanaän,

 

Waar de oude Jakob woonde,

 

Ten prooi van dezen hongersnood,

 

Die arm noch rijk verschoonde.

 

 

 

Men dacht, dat uit Egiptenland

 

Nog bijstand was te hopen;

 

Des togen Jakobs zonen heen,

 

Om granen daar te koopen.

 

 

 

Ach, dikwijls zeiden ze onder weg,

 

Door hongersnood bevochten:

 

‘Dit hebben wy aan hem verdiend,

 

Dien wy zoo wreed verkochten.’

 

 

 

't Gebrek was nog de minste straf,

 

Hun opgelegd te dragen;

 

Maar 't pijnigen van 't zelfverwijt

 

Gaat boven alle plagen.

[p. 120]

 

Zy hadden dag of nacht geen duur,

 

En alle tegenheden

 

Beschouwden ze als een straf van God,

 

Om 't geen ze aan Jozef deden.

 

 

 

Zoo drukt het smartelijk naberouw

 

Met onverdraagbre smarte;

 

En, denkt de booswicht straf te ontgaan,

 

Hy draagt haar toch in 't harte.