De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 9

[p. 387]

Minne- en huwelijksliederen.

[p. 389]

Aan Regnilde.^*

Vraagt ge een proefje van mijn zangen, schone Juffer? eisch het vrij:

't Koomt u toe, met de eerste hulde van de schone Poëzij'.
't Koomt u toe, als 't wettig offer, 't wettig offer, toegebracht
Aan de minnelijke weêrhelft van het menschelijk geslacht.
Haar is 't toegewijd, geheiligd: haar, als overheerscheres
Van ons hart, ons denkvermogen; onzes noodlots schikgodes.
't Leert beminnen, 't schetst de Liefde; hem, van wien ge uw macht ontleent!
Die des aardrijks vierdedeelen onder uw gezag vereent!
't Leert beminnen, lieve Juffers! maar - gevoelig zijn daar bij:
't Leert meêdogenheid verbinden met den trots der heerschappij'.
Lieve schonen, leest mijn zangen: leest ze met een open hart!
Leert in 's minnaars boezem lezen, wat het zij, de minnesmart!
Leert, hoe 't teder hart zich uitdrukt, als het van verliefdheid klopt:
Ja, gevoelt het aan het uwe, wen 't gevoel het overkropt.
ô Woudt ge eens een brandend zuchtje, een zuchtje dat uit wellust spruit!
Woudt ge een gloeiend traantje schenken aan de tonen van mijn luit!
ô Mocht eens de oprechte minnaar, als gij hem gelukkig maakt,
Zich bedanken
Van mijn klanken,
Voor de hemelvolle weelde, die hij op uw lippen smaakt!

1781.

* Mijn Verlustiging, Voorzang.

[p. 390]

 

In den slaap verscheen mij Venus,

 

en zij bracht mij haren zoon:

 

Dichter, onderwijs dit wichtje,

 

sprak zij, in den Cythertoon.

 

'k Stelde mijn ontsnaarde Cyther,

 

en begon mijne eerste les.

 

'k Zong, hoe 't fluitje wierd' gevonden

 

van de schone Vreêgodess':

 

Hoe Apol de luit hanteerde:

 

Pan het zevenmondig riet:

 

Maar die onbesuisde jongen

 

lettede op mijn zingen niet.

 

Eindlijk sprak hij, arme Dichter,

 

staak uw dorre poëzij;

 

Geef het speeltuig mij in handen:

 

'k weet dit beter reeds dan gij.

 

Straks begon hij op mijn snaren

 

een' bijzondren toon te slaan;

 

En hief dartle minnelustjes,

 

minnegreepjes, kusjes, aan.

 

IJlings was ik 't al vergeten,

 

wat ik hem had voorgespeeld,

 

En kon verder niets meer zingen,

 

dan het lied, door hem gekweeld.