De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 12

[p. 347]

Mijmering
in dofheid van geest.^*

Zou immer weêr in 't zuizend hoofd

De Dichtgloed, zoo lang uitgedoofd,

Van uit dees doodlaauwe asch ontblaken?

Of immer 't toegewrongen hart

Heroopnen voor de zoete smart

Van nog een warmen zucht te slaken? -

Wat ben ik? - In de borst versteend?

Een levend rif en onbeweend,

In nevelwemeling omwonden?

En wacht my 't tegengapend graf

By 't naadrend uur der slooping af,

Om gantsch in stof te zijn ontbonden? -

Is dit misschien de tusschenstand,

Waarin by 't leefloos lijk in 't zand,

De ziel met twijfelbaar gevoelen

Nog iets der tintling nabeseft

Van 't geen haar thands niet langer treft,

Die dus verflaauwende af moet koelen? -

Of ben ik als een zwervend spook,

Gevormd uit kronkelende rook,

Die in een wind-ruk moet verdwijnen? -

Hoe 't zij, geschiê de Alwijze wil!

Ik wacht gerust, gelaten, stil,

Tot me eens de morgen weêr moog schijnen.

* Nieuwe Vermaking, 164.

[p. 348]

 

Maar hoe! wat siddring grijpt my aan?

 

Wat aangreep doet my 't hart zoo slaan?

 

Wat vlammen doen my 't voorhoofd gloeien?

 

Dank, Hemel, gy, die d' adem geeft!

 

Mijn neêrgedrukte ziel herleeft:

 

Vloeit zangen, ja! gy kunt weêr vloeien.

 

 

 

1827.