Imitaasjelear

[p. 13]

3

Har blik wie bretaal, sels moarns betiid al as se it lokaal yn kaam. De jonges skynden ienriedich op te fleurjen as Margreet, op 'e foet folge troch Loes, nonsjalant nei in lege bank rûn en dêr de tas op 'e tafel sette. Se fûn Loes aardich. Loes die yn alle gefallen har bêst om mei har klassegenoaten ta in beskaat kontakt te kommen. Se toande belangstelling foar oaren. Se prate wat sachter as har freondin, mei wat mear niget stelde se fragen.

Fan har plak ôf koe Anke elkenien besjen. Gonda en Hilly sieten as altyd neist har, se laken in protte mei harren trijen. Soms gie der in grapke de kant fan Joop en Kees op. Anke en Hilly hiene inoar ris ûnder in frije oere yn ‘De Herberg’ bekend, dat se wat fereale wiene op Kees van Bergen en salang as dat it iennichste feit wie, wie der neat te rêden, fan ôfgeunst wie gjin sprake.

De learaar Ierdrykskunde die syn bêst om syn les yn harmony begjinne te litten. Hy hie al om stilte frege, mar it bleau rûzemoezich yn 't lokaal, de measten wiene noch net klear mei it op 'e bank lizzen fan de ringmap en de boeken. De man foar de klasse wie al begûn mei it oplêzen fan 'e nammen, in regel dy't de skoalle ynsteld hie omdat de studinten nochal ris in frije oere namen. Tefolle ôfwêzigens waard bestraffe troch de studint in wertintamen te wegerjen as dit nedich wêze soe.

‘Mirjam Groothedde.’

‘Ja.’

‘Joke Kentink.’

‘Ja menear!’ raasde Joke troch 't lokaal.

[p. 14]

‘Margreet Lentink.’

‘Ja!’

De learaar seach fan 'e list op, hy dikere oer de heale bril hinne de klasse yn.

‘Dy wol ik dizze oere net tefolle heare, Margreet.’

Alle gesichten kearden har nei Margreet. Anke seach tagelyk skean fansiden nei Kees, dy't in glimke om 'e mûle hie. Se fûn him sa aardich en hy hie fan dy leave kroltsjes yn 'e nekke. De klasse wie no op slach stil.

‘Dat ferwachtsje ik dan ek fan jo, menear!’

It glimke briek troch, Anke murk dat Joop nei Kees seach. Se fielde in wolk fan swartens oankommen oer de klasse en it kaam har foar as wist sy dêr allinnich mar fan ôf.

‘Derút!!’ koe De Boer inkeld noch mar sizze. Se gie, mei in iroanysk glimke ûnder de útdaagjende eagen. De doar gie gewoan achter har ticht. De klasse seach nei de doar. Dit wie noch nea earder bard en dit hoegde ek net. Yn de oranje stúdzjegids waarden se studinten neamd, se waarden folwoeksen genôch achte om foar de klasse te stean. It hie sa goed west, sa rêstich, ferline jier.

Yn 't skoft stapte Anke no ek nei bûten ta. Hilly en Gonda bleauwen yn de kantine. De oaren stiene dêr by elkoar te smoken. Kees frege Margreet om in floeike. Joke rôp dat dit noch nea yn harren klasse bard wie.

‘Nee,’ sei Anke, ‘noch noait.’

De eagen fan Margreet moeten harres flak foardat se har bûgde foar it fjoerke dat se ek fan Kees krige.

‘Dan waard dat wol ris tiid,’ sei se dêrnei.

Fiif menuten letter waarden de sigretten alwer tsjin de muorre útdrukt. Margreet wachte langer as de oa-

[p. 15]

ren en smiet dêrnei har sjekje achteleas op 'e grûn. Anke hearde har mei Kees laitsjen doe't se achter harren beiden oan de treppen oprûn.