Imitaasjelear

[p. 16]

4

Yn 'e midden fan febrewaris wiene der twa tintamenwiken en alle fakken kamen in kear oan bar. Moarns siet Anke tsjin it treinrút te preuveljen, mei har oantekens op 'e skurte. Alle learstof like byinoar skood yn rychjes. It iene wurd folge op it oare, it iene begryp late wer fiif begripen yn, fiif mooglikheden dy't se útlizze kinne moast. En alle dagen wiene der wer oare begripen en oare rychjes. Se mocht der wol oer. Oft se no al as net goed leare koe, wist se net, mar der lei wat fan ûnferskilligens oer har sokke tiden.

De freeds, de lêste dei fan de tintamenwike, stie se nei ôfrin fan it tintamen biology bûten by de doar. Gonda hie altyd lang wurk, skreau bledsiden fol mei har grutte letters en wie meastal krekt yn 'e foarskreaune tiid klear. In pear oaren wiene al nei hûs, hiene harren mei soarchlike gesichten op 'e fyts set, faaks de tiid fan twa dagen berekkenjend tsjin it tal fan 'e tintamens dy't nije wike noch folgje soene.

Loes kaam troch de reade doar en Anke fernaam dat se op hàr ta rûn. Loes wie wol ynnimmend. Dat wurd hie se lang om sykje moatten, mar it paste dan ek hielendal by Loes.

‘Hoe fûnsto it?’ frege Anke.

Loes seach nuodlik.

‘Ik fûn it nèt te dwaan!’ sei se doe mei in lange úthaal en se begûn in ferhaal oer har panyk doe't se in fraach stean sjoen hie oer in plant dêr't se noch noait fan heard hie. Anke sei dat se ek noch noait fan de plant heard hie en doe kaam Margreet nei bûten ta. It sjekje hie se al rôle en yn 'e mûle en se stiek him no oan. Loes kearde har nei Margreet en frege har hoe't se it

[p. 17]

makke hie. Anke die in stap nei achteren en stie tsjin 'e muorre oan.

Dêr kaam Gonda. Se stevene op Anke ôf, it kladblêd dêr't se har antwurden op notearre hie, yn 'e hannen. Wat hiesto dêr en wat moast men dêr antwurdzje? Anke wist nearne mear fan ôf en woe har ek net mear yn 'e planten ferdjipje. Dat hie se juster al dien. It momint dat it sifer kommendewei wie, soe se har krekt wer betinke hokker antwurden oft se jûn hie. It wie no freedtemiddei. It rûkte lekker yn de loft, se koe no dochs noch net de maitiid rûke? Dat kaam har oars altyd krekt yn april oer. Se snúfde mei de noas omheech, de hannen yn 'e jasbûsen. De rook fan de sigretten rûkte se ek. Se beseach de freondinnen. Margreet wie aardich dik, stelde se mei nocht fêst. It ljochte hier foel har yn lichte slaggen by it wat fjouwerkante gesicht lâns. Se makke har net op. Loes hie it hier yn permanint, it wie fan in egale kleur, platina-blûn. Har pony wie sa as Anke harres hawwe woe: fol, en begjinnend út de krún wei en dúdlik markearre oan 'e sydkant dêr't it oare hier hiel lang wie. Se seach Loes har eagen opljochtsjen doe't Kees en Joop by harren stean giene.

‘Ik sil nei hûs ta,’ sei Gonda. ‘Ik moat noch safolle dwaan, ik haw it allegearre noch mar ien kear trochlêzen. Do dan?’

‘Bern, ik haw it spul noch net ûnder eagen hân.’

Gonda joech in oanstellerige gjalp en Anke makke it mei sin noch minder:

‘Ik sil aansen earst mar ris nei “De Herberg”, ik haw noch hielendal gjin ferlet fan learen op it stuit.’

Mei wa silsto dêr hinne, asto net mei my giest, lies Anke op it gesicht fan har freondin, en dêrom sei se

[p. 18]

dat se wol ris sjen soe oft der ek noch kunde sitte soe. Se fûn it sels mar gek hearen.

‘No, lear se!’ sei Gonda en lûkte oan de skouders.

De trije stappen nei it ploechje fierderop hoegden allinnich mar nommen te wurden. Dêr wie objektyf besjoen neat frjemds oan en as elkenien dat mar foar eagen hâlde, koe se mei gemak neist Joop stean gean. Mar doe't se der stie, sei Joop krekt dat er net mei gean soe nei ‘De Herberg’ en Joke, dy't der ek al stie, bearde dat se net ienris ien bakje kofje drinke soe as se betocht wat se noch leare moast. Anke stiek de earen op foar it kommintaar fan Kees, mar dat kaam net. Stel dat hy no de iennichste wie dy't ek mei gean soe nei it kafee, wat soene se dêr dan tsjin elkoar sizze moatte?

Martin stie by de treddejiers te praten. No kaam er harren kant op en sei, as wie it allinnich tsjin Kees en Margreet: ‘Jonges, ik gean dy kant út, geane jimme noch mei?

‘Ja,’ sei Anke. Loes seach har nijsgjirrich oan sadat se wer it gefoel hie dat it net paste dat se sûnder Hilly en Gonda wat ûndernaam. ‘Ik gean ek mei,’ sei se noch ris mei in knikje nei Loes.

Net dat der yn ‘De Herberg’ folle oan wie. Martin siet te praten mei Margreet, beide sieten se mei in earnstich gesicht foar inoar oer, twa pilskes tusken harren yn. Achter yn de wat tsjustere saak stiene de jonges, sa no en dan laitsjend, by de flipperkast. Loes stie derby en lake wat as der wat te laitsjen foel. Anke hie no al twa kear nei it húske west, dat se koe net bêst nochris. Der wiene hjoed ek gjin minsken út oare klassen fan 'e skoalle, blykber siet elkenien thús te learen.

[p. 19]

Mei wer in nij gleske kola bleau se foar de bar stean mei de barkruk achter yn 'e rêch. Bûten reinde it, se seach blauwe en oranje reinpakken troch de ruten. De twa jonges dy't biljerten, rûnen allegeduerigen om 'e tafel hinne en praten oer ‘it oer de bân dwaan of net’. Anke begriep der net folle fan en besocht it spul te folgjen en de rigels dêr fan ôf te lieden, mar se hâlde der mei op, doe't se ûntdiek dat der ferskil wie tusken de twa wite ballen en dat sy net wist hokker. Wa wit, koe se it letter noch ris leare, it like har hielendal net sa'n toer om dy ballen inoar reitsje te litten. Der wie in nije hit op 'e radio, alle oeren waard er draaid en stadichoan naam de meldij, mar foaral it ritme har yn beslach, want yntusken draaide Jacques, dy't achter de bar stie, it nûmer ek noch in pear kear tuskentroch.

Se rûn ris op de flipperkast ta en die sabeare oft se 't hiel slim fûn, al dat jild fergriemen. Kees seach har oan en lake: ‘Ek in kear, fanke?’ Anke hie al skodholle foar't se fan it skokje yn har búk bekommen wie en se besleat daliks noch lang net nei hûs ta te gean, wat se har in pear tellen lyn àl foarnommen hie. Mar ta har grutte skrik sei Hans doe dat er fuort gie, en hoe't it sa gau koe wist se net, mar ynienen kaam der libben yn de groep, dy't de oere derfoar net út dy hoeke te krijen west hie. Elkenien naam samar in jas earne wei en die dy oan. No binne se der noch, tocht se, en aansen binne se fuort. Hoe kin soks? Se glimke wat yn 't wylde wei en rôp ek wakker: ‘Ja, lear se, hen!’ as fûn se it hiel gewoan dat in stik of fjouwer minsken samar tagelyk fuort woene, as hiene se salang wachte op it wachtwurd fan Hans. It byld fan ‘De Herberg’ sûnder Kees makke har ynienen tryst. Hoe koe dy jonge

[p. 20]

no sa optein fuort gean? Se tocht har yn hoe lokkich se wêze soe as er sei - sûnder har ek mar in tel oan te sjen - ‘Geane jimme mar, ik bliuw hjir noch.’ Mar Kees boarte mei de autokaaikes, wylst de oaren ôfrekkenen.

‘Anke, oant moandei hen, en kalm oan,’ rôp Hans en se seach dat Kees har kant útgniisde en hoi sei. De doar gie iepen en de doar gie wer ticht. Fannemiddei wie Kees hjìr nèt mear.

Mismoedige om de ferlerne middei en har ferspile jild, drintele se nei it taffeltsje fan Margreet en Martin, dêr't Loes njonkelytsen ek siet. It petear gie oer de minne kwaliteit fan it ûnderwiis op harren oplieding en Anke hie dêr net it flauste benul fan hân, oant no ta. Se fûn it fijn op skoalle, mar se fielde al oan dat se dat hjir net lûdop sizze koe. Martin wie altyd sa kritysk en Anke fûn dat der ek altyd in hiele soad goede dingen wiene op skoalle. Mei de stoel wat nei achteren, besocht se ôfstân te nimmen fan de oare trije, it kafee dêr't se wie, it plak, dêr't se foar ûnderwizeres learde. Twa jier lyn hie se fan dat allegearre noch neat witten, net fan ‘De Herberg’ en net fan it bestean fan Kees van Bergen. Wêrom koe it dan dochs sa'n rotmiddei wurden wêze? Se harke nei de lûden om har hinne wylst se harsels besocht te sjen mei de eagen fan in frjemd: Anke Stevens, achttjin jier, wenjend te Dijstrik. Sit op it stuit yn in kafee te Achterlo. By har oan it taffeltsje sitte trije klassegenoaten en it liket hiel wat mei Anke, mar it bern hat leafdesfertriet om in sekere K. Se sit hjir omdat se net fuort giet en dêr is alles mei sein.

Foar de safolste kear sipele de meldij fan de hit fan 'e wike troch de stuollen en de krukken, troch de kop-

[p. 21]

kes en de glêzen. Anke harke der no opmerksum nei. It pianopart fan it ferske befoel har hieltyd mear, se ferlear der wat fan har trystens troch. De meldij waard ien mei it rûzemoezjen fan it kafee; bûten reinde it noch en se betocht dat se dan dochs mar libbe, nettsjinsteande dizze middei.

Eins hie se allang fuort wêze moatten, mei dit selskip prate se op skoalle amper. Mar it wie as siet se fêstklibbe op 'e stoel, as soe se hjir net mear wei. It tinkbyld om no op de trein te stappen mei de wiete brot en aansen thús de nije tintamens leare te moatten, hâlde har dêr op dy stoel. Sèls doe't Martin oerein gie en de jas fan 'e stoel krige en sels doe't Loes sei: ‘Nee, tanke, ik sil no mar fuort,’ doe't Margreet trije pilskes bestelle soe.