Imitaasjelear

[p. 43]

12

Op de twaddehânsfyts fleach se, sûnder op Joop te wachtsjen, nei it stasjon. Hy soe noch wol by it bekende groepke stean. De wurden fan Hilly daveren har troch de holle, hieltyd mar wer en mei alle trapen fan 'e rjochterfoet flokte se lûd. No koe se wer nei hûs ta, der soe hielendal noait wer sprake wêze fan in wykein nei Sachtenberg. Se lake grimmitich en stelde har foar, hoe't se no aansens thús fertelle koe dat it wer út wie mei Kees. Woansdeitejûn hie se, ûnder it waarm iten, sein: ‘Ik haw ferkearing.’

Heit en mem hiene inoar oansjoen en heit hie frege, hoe't dit sa gau koe.

‘Wolle jimme net witte mei wa?’ hie se frege.

‘Ach ju,’ hie mem sein, ‘it is dochs gau wer út.’

‘Mei wa?’ hie heit frege.

‘Mei Kees, dy't by my yn 'e klasse sit.’

Fuortendaliks wiene se begûn oer de fraach oft Kees wol nei tsjerke gie en oer wat slach jonge as er wie. Nachts op bêd hie se wol betwivele oft dit it no wol wie. It wie fansels hearlik dat Kees fereale op har wie, want soks wie har noch noait earder oerkommen, en dan Kees!! Mar hy wie dus net earder fereale op har wurden as op dy iene jûn yn Sachtenberg en sy hie it al lang west. Koe dat no wol? Lokkich hie hy as earste it wurd ferkearing yn 'e mûle nommen. Mar de moandeis, nei it wykein, hie er al dien as wiene de oaren mear fan belang foar him as sy. En foardat se mei it ferstân betinke koe dat soks goed wie en dat er dochs min de hiele dei by har wêze koe, fertelde it gefoel har oare dingen. As hie se der twa pear eagen by krigen om alles fan Kees te registrearjen, just dy wurden en

[p. 44]

dy bewegings dy't him by har wei skynden te heljen. De wize wêrop er har in fjûrke joech yn it skoft - hy seach har dan net oan - de grapkes tsjin Loes en Margreet, wêrby er dan hielendal de holle fan hàr ôfkearde en lûd lake as Margreet wat sei. Se hie neist him stien en syn hân oanrekke as wie it by ûngelok en hy hie dy hân daliks yn 'e bûse stutsen. Mar se wòe it net sjen en se woe it net fiele. Seach se it mar as de oaren, dy't harren in tige ûnferwacht stel fûnen, hie se fan Hilly heard. Want Rita hie dy moarns al oan elkenien roppen: ‘Kees en Anke hawwe ferkearing.’ Mar it wie net te kearen, se moast it harsels tajaan, Kees wie net fereale op har.

En dan hjoed krekt hie er it sein. De hiele wike hie se hinne en wer slingere west tusken hope en ûnrêst. Mei Margreet hie se der net oer prate doarst. Se woe net seure. As in mins ferkearing hie, moast dy bliid wêze en net begjinne te eameljen fan hy kin wol ris net fereale op my wêze.

Se hie sels om in petear fersocht, se soe it wykein net trochkomme kinne as se dêr net wis fan wie. Kees wie meigien, de oere dat de oaren by biology sieten. De sitewaasje smiet har wol beskate rjochten op: as hy it wurd ferkearing net neamd hie, koe sy him noait samar freegje om mei.

Net yn ‘De Herberg’, dêr't skoallegenoaten op alle tiden fan 'e dei sieten, mar yn in kafetaria hiene se foar inoar oer sitten. Se woe ek net in ferfelend oantinken oerhâlde oan ‘De Herberg’. No't se dêroan werom tocht, seach se hieltyd wer dy ananasplant foar har, dêr't se de lange smelle blêden fan dûbelteard hie oant se knapt wiene. Earst yn 'e lingte, doe yn 'e breedte. Yn alle gefallen hie se net gûld...

[p. 45]

‘Sille we der mar mei ophâlde?’ hie har iepening west. Mei de bêste wil hie se ek net wat oars betinke kinnen. Hy hie har oansjoen, neat sein en doe frege wêrom't se dat sei.

‘Omdatsto net fereale op my bist.’

‘Ik bin it wol, mar net safolle.’

No, dat hie dan dúdlik west. Se hie de kofje swart dronken, want alles soe bitter wêze, har wrâld foel yn elkoar. Soe se der fan leare, hie se har ôffrege. Mar eins hie se it ek net leauwe kinnen, wat der barde, want se hie him foar har oer sitten sjoen. Dêr hie se mei frijd, woansdei foar it lêst. Dat koe har dochs net ûntnommen wurde. Hy soe dat dochs ek net samar dien hawwe... En hy soe har dochs ek net werom sette kinne op har âlde plak, just no't se al sa'n ein wie yn 'e wrâld fan 'e oaren.

Mar se wiene wer yn syn auto sitten gien en werom riden nei de skoalle. Se hiene noch in gimmestykles hân en se hie yn har nije steat fan fersmitene meidien. Hilly wie by har kommen nei de les en hie sein dat se fan Joop heard hie dat it al wer út wie. En dêrnei hie se sein dat se 't sa ek wol begrepen hie, want tusken de middei hie se Kees tsjin in pear minsken sizzen heard: ‘Wist ìk dat se it sa bedoelde?’

Se flokte noch mar ris. By it stasjon sette se de fyts ûnder yn 'e stalling. Se wie dus, wat men sa neamde, fersierd. Dêr wie se dan aardich yntippele. Se seach Joop troch de klapdoar fan it fytsehok kommen. ‘Tsjonge, Anke, wat wiesto gau fuort,’ hime er. ‘Wêrom hast net wachte?’

‘O, ik tocht datst al fuort wiest.’

Joop seach har oan. Hy hie fêst wol yn 'e rekken dat se 't liigde.

[p. 46]

‘No ja,’ sei se doe, ‘ik woe ek fuort. Ik tocht datst dat wol begripe koest.’

‘Tsja..., sneue bak, hen.’ Hy klaude him yn it hier om.

‘Ja,’ sei se.

‘Ik tocht it daliks al, hear, ik tocht, dat kin net tusken Kees en Anke.’

It die har nij dat Joop oer soks neitocht hie. ‘Wêrom net?’ frege se en wie bang foar it antwurd.

‘Do bist fierstente goed foar Kees. Kees hat alle wykeinen in oarenien. En sa bisto net. Jimme skele tefolle.’

Doe't se dêrnei yn 'e trein siet moast se skamper laitsje. En lei it wang tsjin it kâlde rút oan. Kees syn lêste wurden soe se net wer ferjitte, dy wiene as in oardiel: ‘Witst,’ hie er sein, ‘do bist it leafste en sêftmoedichste famke fan 'e klasse.’

Foar it earst kaam se dy jûns, it wie freed, dus keapjûn, yn 'e tabaksôfdieling fan 'e drogist. Tsjin 'e muorre wiene allegearre blauwe pakjes sjek opsteapele, fan merken hie se gjin benul. Wat smookte Margreet eins? Se sei mar wat tsjin 'e juffer achter de toanbank en kaam mei in pakje heale swiere fan Van Nelle wer nei bûten ta. Der moast wat barre. Der moast in died ferrjochte wurde. Dat lamme gefoel koe se neat mei, neat oars as wachtsje wannear't it wer oergie en dat like freeslik lang. Se soe smoke. En moandei op skoalle soe it ek goed útkomme, want se soe dan dochs net witte wêr't se sjen moast.

Yn 'e sei by it postkantoar skille se Kees yn syn doarp, yn in hiele oare streek. Doe't syn mem opnaam lei se gau wer del. Mei in oar kwartsje draaide se it nûmer fan Margreet. Der waard lokkich troch Margreet sels opnommen.

[p. 47]

‘Hoi Margreet, it is mei Anke.’

‘Hoi bern, hoe is it der mei?’

‘Min. 't Is út.’

‘O ja? Hoe kin dat sa gau?’

‘Hiest dat net sjoen? Hy wie dochs net fereale op my.’

‘Wat sjit, hee!... Wolst hjir komme?’

‘Ei ja, no nee. It moat ek mar net.’

‘Wêrom net?’

‘It jout sa'n gesanik thús en dêr haw ik no gjin ferlet fan.’

‘Doch it no mar.’

Se seach harsels al sitten op 'e kessens oer de flier. Margreet soe har net begripe, se hearde by dy wrâld fan Kees, dêr't minsken inoar fersierden om in aardige jûn te hawwen. Kees en Margreet skeelden neat.

‘Nee, lit mar.’

‘Sels witte. Dan moatst yn it wykein mar in soad wille meitsje.’

‘Tsjonge... wat bisto leuk.’

‘No ja, ik bedoel datst it dy net te nei nimme moatst.’

‘Ja goed. Oant moandei, hen.’

Se leine del. As sy it har net te nei nimme moast, wat moast se der dan àl mei? Se fytste de stêd út nei de rivier. Op in stikje gers, midden tusken de beammen, by de rivier, draaide se har earste sjekje. Terug naar af. Hie it net ferline wike west dat se tocht hie al sa'n ein te wêzen, dat se Hilly en Gonda yn ien kear achter har litte koe? En hie se net, ûnwis, mar mei nocht dochs wol, fêststeld dat se al in ein foarútbuorke wie? Se hie dochs ferkearing mei Kees van Bergen en wie de freondin fan Margreet! Dus it wie net sa, dat se troch har opfieding automatysk oan de minder aardige kant fan 'e streek stie, hie se bliid betocht. Bliid

[p. 48]

omdat it dochs oars koe, omdat sysels faaks wol oars wie. Omdat se it noait oannimme kinnen hie dat sy by de ferfeelsume en droege minsken yndield wie. Mar no wist se dus wol better. Kees syn wurden hiene alles omdraaid. Se waard dus dochs sjoen as in leaf en meigeand fanke en it striele har blykber de eagen út, dat der mei har net folle te belibjen foel.

Wat moast se no? Wat moast se no? De triennen kamen net mear, omdat se no djip neitinke moast. Hoe soe se no fierder libje moatte? It wie in twasprong dêr't se foar stie en dit wie it momint om ien fan 'e wegen yn te slaan.

Foardat se thúskaam iet se in muntsje op om harsels de kleilieten fan mem oer it smoken te besparjen.

‘Wat is der mei dy?’ frege mem dochs. Se kaam mei de teekopkes de keamer yn.

‘Neat,’ sei se.

‘Dy Margreet fan dy hat skille, mar do wiest der net. Se begriep der neat fan, datst der net wiest. Wêr hast sitten?’

‘Wat hie Margreet?’

‘Dat woe se net sizze, se soe letter wer skilje, sei se.’ Nei in skoft sei se dat it út wie mei Kees en mem sei: ‘No al?’

‘Ja, no al,’ sei se. ‘Fijn hen. Hy gie dochs net nei tsjerke, dus dit komt jim wol goed út.’

‘Net sa raar, Anke. Do witst dochs sels ek wol, dat ien dy't men yn in bar moetet, net folle om 'e hakken hawwe kin. Ik tink dat it hielendal gjin jonge foar dy wie.’

De jûns dronken se sinesappelsop en ieten kroketten en der waard nearne mear oer praat. Se seach hieltyd

[p. 49]

Kees foar har en frege har ôf hoe't it allegearre mooglik west hie dat se him fan sa tichtby sjoen hie.

Se soe de wei, dêr't se fan weromstjoerd wie, op 'e nij ynslaan. Se soe ek sa wurde. Gjinien soe ea wer sizze dat se earne te goed foar wie, lykas Kees sein hie yn it kafetaria. Moandei soe se direkt de earste kâns nimme en mei Joke, Loes en Margreet ûnder de frije oere fuort gean. Gonda en Hilly soe se net mear nei omsjen.