Imitaasjelear

[p. 41]

11

‘Fertel ris oer de earste kear,’ komt Arjen syn stim fan achter myn rêch wei. Ik glimkje, want ik wit dat er niget oan dit soart fan ferhalen hat, ferhalen oer oare manlju. Oarsom bestiet dat ferlet hielendal net, ik kin der net goed oer om my yn te tinken dat hy ek mei oare froulju op bêd lein hat. Ik sjoch dat dan sà dúdlik foar my, it byld fan in leafhawwende Arjen mei in oare frou, dat ik ferjit dat er no fan my is. Ik sjoch it ateljee foar my.

‘De earste kear wie net om ophef oer te meitsjen.’

‘Dat silst dan ek wol net dien hawwe.’

Ik moat hjirom gychelje.

‘Nee, ik fûn der neat oan. Ik tocht, as dit it no is, hoecht it fan my net wer.’

Dêr moat er om laitsje.

‘Lokkich tinkst der no oars oer.’

Ik wist dat er it sizze soe en ik gean der net op yn.

‘En de earste kear datst in jonge in tút joechst, hoe wie dat?’

‘Dat foel ek wat ôf.’

‘Hoe âld wiest doe?’

‘Doe't ik achttjin wie. Ik soe njoggentjin wurde. Ik wie bliid dat ik noch krekt achttjin wie.’

‘En wa wie de lokkige?’

‘Kees. Kees van Bergen út myn klasse.’

‘Fertel...’

‘Jonge, wat fynst der oan?’

‘Toe no.’

‘Ik soe doe foar it earst nei in bar. Der wiene in pear yn 'e klasse dy't it útstel dien hiene om ris yn Sachtenberg derop út te gean. En ik mocht mei. Margreet wie ek mei en ik hie thús sein, dat ik by de ien of oar sliepe soe. Ik hie alles op alles set om der hinne, omdat Kees ek mei soe. Mar it is wat in sneu ferhaal.’

‘Fertel it dochs mar.’

[p. 42]

‘Okee, sa'st wolst’

Mar earst draai ik in sjekje. Wat in gelok dat dy tiid foarby is.

‘De bar wie yn Sachtenberg en we giene der hinne mei de auto fan Kees. Ik haw der letter noait wer west. It wie der tsjuster, mar ljochter as ik ferwachte hie. Op in stuit stie ik neist Kees en dy sei wat oer Loes, dat net sa aardich wie en sa kamen we wat yn in rabberich sfearke. Doe't er samar sei dat ik te ticht by him stie, wist ik net wêr't er it oer hie.

‘Wat wiesto nayf sis,’ seit Arjen laitsjend en knypt my yn 'e billen.

‘Ja! Dat wie ik ek! Yn feite bin ik dat noch.’

Hy laket mar wat. Hoe soe er leauwe dat ik skruten bin, alle kearen dat ik wer oer dy drompel moat en bear dat ik nearne lêst fan haw. Mei him haw ik ek net bang west, mei him wie it foar my in logyske saak dat wy frijden op 'e selde jûn dat wy inoar foar it earst seagen.

‘En doe?’

‘Doe frijden we in potsje.’

‘Hee, graach wat subtiler, sis.’

‘Leave, wêrom wolst dat no witte?’

‘Koest it?’

‘Nee, ik koe der neat fan. En ik woe ek net yn dy bar frije, want ik wie bang dat elkenien sjen soe dat ik it foar it earst die. Dus ik sei dat ik nei bûten woe. Mar it wie o sa kâld. It wie leau 'k yn maart. Dat lang duorre it net’

‘Hoe fûnst it?’

‘Ik hie tocht dat der in hiel waarm gefoel troch my hinne streame soe, mar dat wie net sa. En it wie ek net sa romantysk as ik tocht hie. Eins fûn ik it mar wat banaal. Mar ik wie al moannen fereale op dy Kees, dus ik fûn it wakker moai.’

‘En Kees, wie dy ek fereale op dy?’

‘Ja, doe wol.’