Imitaasjelear

[p. 69]

18

Poerrazen wie se, de wurden fan heit makken de tinkwrâld lytser en de tinzen beheinden har ta de weromkear nei hûs en de krekt útsprutsen wurden. Se moast hjirwei, tocht se en se sei: ‘Ik gean hjirwei.’

‘Wêr soest hinne?’ rôp heit. Mem ferskynde no achter heit en kaam oerallich tichteby har. ‘Toe bern, stil no, tink dochs om de buorlju,’ sei se tusken de tosken troch en loek har oan 'e earm om har yn 'e hûs te krijen. Anke sloech fan har ôf en raasde:

‘Om jimme bin ik hjir wer hinne kommen en dan krij ik sa'n gekwezel te hearen as ‘Hast blykber ynsjoen datst ferkeard west hast.’ Se die heit op in seurderige manear nei, wat wol frjemd hearde omdat se tagelyk ek oan 't razen wie.

Se fleach by de twa minsken lâns dy't lilk en ferheard har tsjinhâlden mar se wist dat se krêft yn 'e earms hie en brûkte dy no. Nei boppen ta gie it. Se gûlde mei grutte úthalen, mar wie wis fan har gelyk. De leafste boeken, de lekkerst sittende slipkes en hiel wat oare klean troppe se op 'e nij yn de tas. De sliepsek gie derút. It boek dêr't se nije wike tentamen oer hawwe soe, gie mei. Under wie it stil wurden. Se die de keamersdoar iepen. Heit en mem sieten te lêzen en seagen net op.

‘It spyt my dat it sa moat,’ sei se, ‘mar ik gean hjirwei.’

‘Dat mienst net,’ sei heit en stie yn in tel by har yn 'e doar en krige har by de earm beet. ‘Anke, do bliuwst hjir! Do hâldst op mei dy gekke kluchten! Soest wis en seker nei dy Margreet fan dy ta.’

Se wie even ferstuivere want dat wie yndie har doel. Dat se sa foarspelber wie...

[p. 70]

‘Bring ús en dysels dochs net sa ta skande. Helje dochs gjin oaren by swierrichheden, dy't allinne ús húshâlding oangeane.’

Mem snokkere op 'e achtergrûn. ‘O o o,’ jammere se, ‘wêr hawwe we dit no oan fertsjinne?’

‘Oan jimme sels,’ sei se lûd. Heit skuorde wer o sa oan de earm, it die sear.

‘Do bliuwst hjir, hast it begrepen?’ Se seach eat fan eangst by him, want hy lûkte mei de mûle. It begrutte har wol in bytsje mar se bedobbe it ûnder de haat dy't se oprôp mei te betinken dat se net dûnsje mocht hie, dat se gjin bier en gjin wyn drinke mocht, dat se dêrom net nei skoallefeesten mocht en dat der noch folle mear net meie soe as se hjir noch langer bleau. Se moast hjir nedich wei.

Se skuorde har los en heit hie der blykber net op rekkene want hy liet har gean. Se rûn nei de achterdoar. Dy siet ticht. Se koe fan tinken wol hawwe dat de foardoar ek op 't slot wie. Dûm as se wurden wie, draafde se nei de húskeamer ta, rôp mei oerslaand lûd: ‘Smoarge kloatsekken dy't jim binne!!’ en rûn mei grutte stappen nei de achterdoar, gûlde: ‘Jim meitsje dat ik sa wurd!’ en smiet de tas troch it rút fan de doar. Bûten foel it glês mei rinkeljen op 'e betontegels. Grutte stikken glês, dy't noch yn 'e doar sieten, briek se der mei de hân út.

Doe stapte se der hoeden trochhinne. Nei de fyts seach se mar net ienris mear, ek omdat har dat tefolle tiid koste. Boppedat soe heit har noch yn 'e garaazje keare kinne. As se mar ien kear op 'e dyk wie, soe er gjin sêne mear meitsje doare en hy koe har lokkich wol sa goed om te witten dat se der ien meitsje soe.

Dochs bleau se dêroer yn noed sitten want it hie no

[p. 71]

mear kâns as twa dagen lyn dat heit guon minsken warskôgje soe of dat er har sels mei de auto ynhelje en opkeare soe. Dêrom gie se net rjochtstreeks nei it stasjon ta, mar naam it paad troch in oare wenwyk. By in postkantoar bleau se stean. Foar't se no nei Margreet gie, moast se al witte oft dy der wie. Yn Achterlo naam in bewenster fan Margreets hege hûs mei de treppen op. Margreet wie der net, mar siet by har âlden. Se moast djip sykhelje. Hoe koe Margreet it har oandwaan en sit by har âlden, krèkt as sy dwaande wie by hàr âlden wei te gean? Se die in nij kwartsje yn 'e skreef.

‘Mei dûmny Lentink,’ wie it doe koart.

‘Ja... menear. It wie har dûmny net, dat sa koe se him ek net neame. ‘Mei Anke Stevens. Is Margreet thús?’

Margreet wie net thús, sei har heit, mar wie krekt in blokje om mei har âldste broer yn 'e auto. Oer in oerke moast se it mar wer ris besykje. As siet se op in bankstel mei de tillefoan op in taffeltsje derneist en as koe se yn 'e tuskentiid eefkes in pear stekken breidzje. As skille se foar in noflik praatsje. En Margreet? Wat hie dy eintsjes om te riden mei har broer? Yn 'e auto fan har heit fansels! It like mar fredich dêre en it foel faaks wol wat ta mei de rûzjes dy't Margreet har wiidweidich beskreaun hie. En dat allegearre op dizze dei dat se har breanedich hie.

Se rûn no stadich de kant fan it stasjon op. Se hie 't in libben lang oan tiid. Hoe soe it wêze om op keamers te wenjen - nei moarn? De skoalledekaan en har âlden soene wol mei inoar prate moatte, oer it jild en sa. En elkenien soe der lyk foar wêze dat se no einlings by har âlden wei gie, want it hie oars net langer sa kinnen. Hoe soene se net yn 'e klasse by har opsjen en wat

[p. 72]

soe se mei in achteleazens fertelle dat se der mar wei gien wie omdat it thús net langer te hurdzjen west hie - de hiele klasse wenne noch thús, op Margreet nei. Se soe ynienen stige nei de heechste trieme fan Margreet en Kees woe se net ienris mear hawwe! Se wie no dwaande om dat flues fan har opfieding fan har ôf te skuorren, no einlings koe se tajaan oan dy driuw fan binnenút om har libben op de aardichste wize te libjen. Dat soe no kinne!

Mar wat tichter as se by it stasjon kaam, wat mear nochteren en bange tinzen de oaren ferdrongen. Se wifke sa no en dan: It wie wol nuver om op jins njoggentjinde noch ris fuort te rinnen omdat it thús sa út en troch net woe. Hoe soene oare minsken dit opfetsje? Dy wisten fansels net dat it net oars kinnen hie. In strange heit hawwe wie gjin unyk ferskynsel yn dit kalvinistyske lân en der wiene noch altyd wol bern mei strangere heiten. Nee, it wie net unyk.

Op it perron stie in tillefoansel leech. Se wipte deryn en draaide wer it nûmer fan 'e famylje Lentink.

‘Mei Margreet Lentink.’ Lokkich wie se it no sels.

‘Hoi Margreet, it is mei Anke.’

‘Goh... wat aardich datst hjirhinne skillest, ju.’

‘No ja, aardich.’ Se lake ûnwis, mar wie wol o sa bliid om it waarme lûd fan har freondin te hearen. ‘Moatst ris heare, Margreet, mei ik dy wat freegje?’

‘Toemar.’

‘Kin ik foar in pear dagen by dy útfanhûzje?’

‘Ja fansels, altyd. Mar wat is der oan?’

‘Ik stean no op it stasjon. Ik bin fan hûs rûn. En ik wol foarearst ek net wer werom.’

It wie eefkes stil.

‘Anke,’ hearde se doe, ‘witsto hiel goed watst dochst?’

[p. 73]

As Margreet soksoarte fragen stelde soe it wol in earnstige kwestje wêze. Se ferlear har stokeljende manear fan praten derby. Moast se dan in berop op it ferstân dwaan, sadree't se àl mei in died kaam? Se seach it lege perron oer, troch it glês fan 'e sel, en gie yn panyk nei wêr't se oars noch hinne koe. Durk? Werom nei Gythoarn? Of oars fuortendaliks mar nei de skoalledekaan?

‘Ja,’ sei se tsjin 'e swarte hoarn, dy't nei oare minsken rûkte en se hâlde it ding wat fierder fan har ôf. ‘Ja, Margreet, ik bin der wis fan.’

‘Okee,’ sei Margreet, ‘it komt no wol wat nuver út omdat ik by ús heit-en-dy bin, mar dan moatst hjir ek mar hinne komme. By eintsjebeslút is ús heit dûmny.’ ‘Tankewol Margreet. Ik bin bliid dat ik by dy komme kin,’ sei se wat oandien.