Imitaasjelear

[p. 74]

19

Dêr, wêr't it lân sa dúdlik ophâldt omdat der in rjochte griene streek lutsen is, dêr wol ik wêze. Ik wol dêr rinne en it wetter sjen. Ek al seach ik ferline wike noch in oare see, de Middellânske, dy't sa ûnbetrouber blau is, en ek al wit ik dat de Hollânske kust moaier is, ik wol nei de seedyk.

Ik riid de wei derhinne, dy't ik twa jier lyn sa faak ried mei Douwe. Yn it lytse skoft dat we by inoar wiene, stiene we altyd eefkes by it waad te sjen. Wiere leafde nûmer fjouwer of fiif. Myn tredde jier yn Mardum.

En no woe ik dat ik alwer twa jier fierder wie om it fertriet fan no ek as bewend te fielen, lykas it fertriet om Douwe doe, my no ek ferlitten hat.

Under by de seedyk set ik de auto op it plak fan eartiids en rin steil de dyk op. Ik gean op de basaltstiennen sitten, draai in sjekje. It wetter leit as in spegel foar my. Wat seefûgels krite oer it wetter. Wat is it hjir hearlik stil. Yn 'e fierte sjoch ik de eilannen net, mar eartiids seagen we faak de ljochten fan It Amelân, Skylge en Flylân.

In pear fiskers steane oan de ein fan in haad en ik kin se net dúdlik ûnderskiede. Mar àl hear ik har stimmen en ik kin host wurdlik ferstean wêr't se it oer hawwe. It is hoar op it waad. De sfear hjir bringt my wat op gleed nei it fertriet dat ik hjir betinke wol. Thús hie ik neat te sykjen hân; de koffers bliuwe der wol, de klean hiene al yn 'e waskmesine moatten, mar al by it trochsjenfan de post, ferlear ik de hâlding fan 'e lêste dagen. Hie ik foar it earst betocht dat it foarby wie? Myn post, mỳn planten, mỳn klean yn 'e koffer, mỳn keamer. Ik kearde wer werom yn myn wrâld en ik waard mei in stien yn 't liif gewaar dat it wer moannen duorje soe foar't ik wer ris laitsje kinne soe as ik moarns wekker waard.

De seedyk! betocht ik doe, op 'e seedyk gean ik sitten en tink

[p. 75]

dêr myn leed oer. As wie it dramatisearjen fan myn fertriet in garânsje foar in flugger en effektiver ferarbeidzjen. Mar no't ik hjir sit, sjoch ik mysels al wer spyljen: frou mei sigret hat fertriet en sit oan 'e dyk. Wat doch ik hjir?

Werom yn 'e auto, riid ik de âlde dyk bylâns en betink dan dochs wer dat ik wer allinne bin. Foar de safolste kear. Nuver dat dàt noait wenne wol, dy skok as immen by my wei giet. Ik reitsje mar net ymmún foar de iensumens dêrnei.

Yn 'e hûs stiet alles der sa, as wie der ien thúskommen fan in fakânsje. In hearlike fakânsje dan fansels, want dy mislearje yn 'e regel net. Ik draai it nûmer fan Arjen. Hy nimt sels op. ‘Hoi Anke, hoe is it?’

‘Goed ju, ik haw alles al útpakt, de waskmesine draait en ik sit no eefkes foar in bakje kofje. Ik tocht, ik sil ris heare ofst al thús bist.’

‘No, dat hearst wol. Is alles goed mei dy? Do wiest al wat bleek doe't wy fannemoarn by de grins ôfskie namen.’

‘Ja, it is goed. It giet wol. Mar ik woe dy wat freegje. As de foto's klear binne, soe ik se wol sjen wolle.’

‘Ik stjoer se wol op.’

‘O. Do kinst foar itselde wol even lânskomme, tocht ik, net?’

‘Nee, ik leau dat ik dat mar net dwaan moat. Ik stjoer se wol nei dy ta.’

‘Arjen! Wêrom moat dat sa ynienen tusken ús? Doch net sa ûnnoazel!’

‘Ik doch net ûnnoazel en ik leau wier dat dit it bêste is. Do moatst myn beslút respektearje, Anke. It is better dat wy inoar net mear sjogge. Oars wurdt it ien grut lijen.’

‘Mar net mei my! Mar net mei my! Meskjin soene oare froulju der in grutte illinde fan meitsje en meskjin soe in oar wol wer hieltyd wer besykje om it wer oan te krijen. Mar ik net, Arjen! We kinne dochs wol kontakt hâlde?’

‘Nee Anke, ik sjoch dêr gjin heil yn. Mei ik no ophingje?’

[p. 76]

‘Nee! Arjen! Nee! Net ophingje! Nee!’ Mar mei myn roppen kin ik him net keare, hy brekt ús ferbining. Ik draai it nûmer fan Margreet. Se sil wol thús wêze. Mar de iene of oare André nimt op en seit dat Margreet der op it stuit net is. Oft ik it jûn mar wer besykje wol, freget er mei sachte stim.

Dan ûntkom ik der net mear oan en al gûlend goai ik de lichte simmerklean yn 'e waskmesine.