Imitaasjelear

[p. 77]

20

Dy jûns siet se yn 'e studearkeamer fan dûmny Lentink. Margreet hie protestearre tsjin 'e bemuoienis fan har heit mei Anke, mar de dûmny hie har it swijen oplein. Anke tyspele mei in pinne om dêr't de namme fan 'e Herfoarme Tsjerke op ôfprinte stie en hearde de man oan oer de plicht dy't se as bern hie foar har âlden oer. Hy fûn dat se werom moast, leafst fannejûn noch en se hie gjin oar ferwar as te sizzen dat se dêr net libje koe. Mar dat waaide er fuort mei de hannen: ‘Unsin!’

Se stiek de pinne tusken de tosken en seach nei it griene blêd foar har op 'e tafel. Dit wie dus de heit fan Margreet en om dizze man siet dy op keamers.

‘Margreet is oars ek net mear yn 'e hûs,’ doarst se te sizzen. Se hie de pinne út 'e mûle helle en seach him foar it earst lyk oan. Margreet har heit like alhiel net ferbjustere.

‘Margreet is wol opwoeksen tsjin it libjen op keamers, dy rêdt it wol op. Myn frou en ik lieten har om dy reden maklik gean.’

Se wie der even stil fan. Doe goaide se de pinne oer de tafel en rûn de keamer út. Margreet siet yn 'e hûskeamer mei har mem te praten. ‘In sletten húshâlding,’ hearde se Margreet sizzen. Doe't Anke oerstjoer de keamer yn kaam die se fluch it útstel om in eintsje te rinnen.

‘En?’ frege Margreet, doe't se ien stap fan it tûnpaadsje ôf set hiene.

‘Jim heit fûn dat ik jûn mar wer werom gean moast en dat ik net by steat wie om allinne te wenjen,’ raffele se ôf. ‘Fynsto dat ek?’ Se hâlde de siken yn.

[p. 78]

‘Flauwekul,’ sei Margreet. ‘Wêrom soesto net op keamers wenje kinne?’

Se fielde har rêden. Margreet koe har, dy man net! ‘Mar wat moat ik no fierder?’ frege se benaud. Margreet joech har de kaai fan har keamer yn Achterlo en sei dat se dêr fannacht mar sliepe moast. De oaredeis soe se sels ek komme en dan soene se wol neitinke oer wat der fierder barre moast.

Se naam de bus nei Achterlo en yn 'e stêd die se in pear ynkeapen dy't se brûke soe foar it iten. It wie sneontemiddei en it wie drok yn 'e stêd. Se soe no nei ‘De Herberg’ gean kinne om dêr in kop kofje te drinken, mar dêr hie se gjin ferlet fan. Under skoaltiid hearde ‘De Herberg’ by in sfear fan frijheid en kaam der in swymke oangename sabotaazje by, mar no wie it net mear as in gebou tusken de winkels fan Achterlo yn. Se hie mear nocht oan in sels setten bakje kofje op 'e keamer fan Margreet. Faaks soe se har dan al wat ynlibje yn it wenjen op harsels.

By Margreet sprong Hippy, de kat, bliid tsjin 'e kûten oan. Se soe letter ek in kat hawwe. Mar doe't se op 'e kessens siet en kofje dronk waard se wat bang foar de swierrichheden dy't sikerwier op har wachten as se net werom nei hûs gean soe. Se fersmiet dy tinzen fuortendaliks en brocht har wer dy iene jûn yn it sin dat se har earste pakje sjek kocht hie, it symboal fan har frijheid. Kees syn wurden kamen har wer yn it sin, de wurden oer it ferskil tusken him en har. It wie as raanden dy wurden gear mei dy fan fannemiddei: Margréét is wol by steat om op keamers te wenjen, dy rêdt it wol op. Hoe kaam sa'n man derby dat it har dan mislearje soe? Wie dat no wier sa helder en klear foar elkenien? En dan hearde se heit wer sizzen:

[p. 79]

dat is gjin famke foar dy. Wy binne net fan dizze wrâld. Se besocht om al dy tinzen fuort te kringen, mar it like doe krekt as koe se se hielendal net mear keare. Wie it al net lang lyn fêstlein dat sy, Anke Stevens, justjes wat kleurleazens en hiel wat boargerlikens ynhâlde soe? Yn hoefiere hearde se al net by de wrâld fan heit en mem? Dy wrâld besocht har beet te hâlden as se derút woe en de oare wrâld, dy fan bûten út, woe har net opnimme as se de hannen útstiek. Wat soe se dan noch fjochtsje, wat hie it dan noch foar sin? Wat soe se berikke?

Mismoedich stapte se by alven op it bêd fan Margreet. Se hope dat har heit en mem dy nacht net sliepe soene fan wanhope en spyt.