23
It is krekt njoggen oere as ik har wer skilje.
‘Mei André.’ Wennet dy jonge dêre? Ik sis myn namme wer en freegje nei Margreet.
‘Ja fansels,’ seit er en ik hear ferwûndering yn 'e stim. Soe Margreet him oer my ferteld hawwe?
‘Hoi, Anke, bisto it wer?’
‘Ja, ik tocht, ik kin dy fêst noch wol eefkes skilje. Ik woe dy nammentlik freegje, oft ik no ek by dy komme koe. We hawwe niiskrekt dat oare wykein wol ôfsprutsen, mar dat duorret noch sa skriklik lang. En ik wit net hoe't ik dit wykein trochkomme moat.’ Ik gûl hast alwer.
It bliuwt stil oan 'e oare kant by Margreet Sit se no mei de hân op 'e hoarn te oerlizzen mei dy André?
‘Ja,’ seit se dan, ‘dat kin ik my wol yntinke, mar it komt my op dit stuit wat oer 't mad. It komt net sa goed út. Hast dêr gjin oare freondinnen of freonen? Dy Baukje of Sjoukje of sa, by dy op skoalle...?’
‘Nee, dêr praat ik net safolle mei. Mar as it net kin, giet it oer fansels.’
‘No... net kin... ik sil eefkes oerlizze. Momint.’
No hear ik wat fan in manljuslûd en Margreet har hege hease stim, redenearjend. En dan: ‘Ja, Anke, it kin wol, hear. Asto dy skikke wolst mei de sneontejûn en de sneintemoarn. Dan fersette wy ús ôfspraken nei oare tiden.’
‘Jafansels,’ sis ik, ‘mei dy prate en it kwyt kinne is my genôch.
Dan kom ik jûns mei de trein, in oere of sân.’
‘Bêst! En de kop der foar, hen!’
As ik ophongen haw, meitsje ik it bêd op mei de skjinne dekbêdhoes. De triennen streame my gewoan út 'e eagen op 'e blauwe figuerkes fan it lekken. De wask hingje ik bûten op, dy fyn ik moarn wol wer, ek al sil it fannacht net droegje.
Auteursrechtelijk beschermd