Imitaasjelear

[p. 155]

8

Njoggentjinhûndert twaëntachtich

‘It wie gewoan net wat ik woe. Ik helle de tintamens wol, mar ik hie mar acht oeren kolleezje.’

Margreet har stim troch de tillefoan. Se hearde har de reek útblazen, swier, út gewoante.

‘Mar do fûnst it dochs sa nijsgjirrich, seidest de lêste kear?’

Jawol, mar ik die neat En ik wie bang dat dat noch jierren trochgean soe.’

‘Mar dyn takomstplannen dan? Do woest en soest psychologe wurde...’

‘Tsja, dat kin no net mear fansels.’

‘Gòh, ik moat eefkes fan dit nijs bekomme, hear... datst my dat net merke litten hast, datst dy wat ferfeeldest.’

‘Ja, dat is dan wat ûnnoazel fan my, mar dêr skamje ik my dan wat foar en ik woe net fuortendaliks begjinne te eameljen dat dy stúdzje my wat ôffoel.’

‘Ja ja,’ sei se en tocht dat se soks fan Margreet net wist.

‘En no sil ik nei de Sosjale Akadeemje.’

‘Nee-ee,’ sei se, ‘nee, dat mienst net, wol?’

‘Ja, dat liket my wol wat ta. En wêrom net?’

Ien fan de aardige kanten fan Margreet fûn se, wie dat it krekt like as siet se op in Sosjale Akadeemje mei har linkse ideeën en frije dwaan en litten, wylst se oare opliedings folge. Mar no naam se dus dochs de stap nei in berop dêr't se it oansjen al fan hie: dat fan maatskiplik wurkster.

‘Ik haw wat op dy oplieding tsjin, ik kin der neat oan dwaan. Lju, dy't dêr op ôfstowe, kinne foar dy tiid noch oarizjineel yn har hâlden en dragen wêze en tinke dan noch myld oer de minske as yndividu. Mar as se derôf komme, binne se allegearre ge-

[p. 156]

lyk fan foarm en hawwe se allinne noch mar praat oer de swaksosjale meiminske.

Margreet lake: ‘O Anke, wat kinst do hearlik oerdriuwe. En do moatst dochs witte dat ik altyd mysels bliuw, dat ik net mear hoech te feroarjen omdat ik sa wol goed bin.’

‘O ja,’ lake se mar mei, ‘it is ek sa bern.’

‘No dan?!’ sei Margreet, ‘mar meitsje dy net ûngerêst, hear, ik sil der krekt oer in jier mei útein.’

‘O,’ sei se en begriep der hieltyd minder fan en wie der noch mei oan dat Margreet har net op 'e hichte hâlden hie fan de stúdzje. Wat betsjutte se eins foar har?

‘Ik bin nammentlik sa njonkelytsen wol op Nederlân útsjoen en do silst my wol earder praten heard hawwe oer it bûtenlân.’

Yn Mardum wie it noch altyd like moai en se woe wol oant yn lingte fan dagen by de Ie lâns fytse. Nederlân te lyts? Mar Margreet wie oars yn dy dingen, dat hie altyd al sa west. Ek al siet Margreet yn Amsterdam, wat hàr it brûzjende toppunt talike, noch soe se sizze dat Nederlân te lyts waard. Se snie it oan:

‘Mar do sitst dêr dochs moai, yn Amsterdam, op sa'n moaie keamer...’

‘Ach ju, as men hjir in jier is, hat men de sirkwys samar yn 'e gaten. It is hjir krekt in doarp. Dy heart by dy en dat heart by dat.’

Mar se koe har hjir neat by foarstelle. De jûnen dat se mei Margreet yn de stêd fan it iene kafee nei it oare strúnd hiene, wie it har dêr as in gaos foarkommen en se koe har net yntinke dat al dy minsken dere op 'e ien of oare manear mei inoar yn ferbining stiene. It iennichste mienskiplike like har ta, dat se op dat stuit mei har allen yn it selde plak tahâlden. Sirkwys? ‘Ik sil nei Switserlân ta,’ hearde se Margreet sizzen. ‘Ik haw al in adres krigen fan in stúdzjegenoat, dy't dêr alle simmers wurket. En Ingrid wurket der ek alle jierren.’

[p. 157]

‘Wêr yn Switserlân?’

‘Luzern.’

‘En hoelang giest fuort?’ frege se en hâlde de siken yn.

‘In jier.’