Schou-burg der rupsen, wormen, maden, en vliegende dierkens daar uit voortkomende. Deel 2

[p. 42]

Agste Hoofd-stuk. Van de styve Piet.

I. den seven en twintigsten van oogst-maand en ook den dertienden en veertienden van Herfst-maand 1687. vond ik in myn tuin op de stok-rosen en op de vlier een rupsjen sitten, 't welk ik in't eerst meende dat een verdort takjen was, maar nader siende, merkte dat het een rupsjen was: dese aangeraakt synde, schrikte en draeide sig om, maar het agterlyf bleef stille staan. Het voorlyf, of liever het geheele lyf, bleef eenige uiren in dat postuur, gelyk hy sig gedraeit had, dat wonder was,

[p. 43]

even als die gene, die wy seggen een catalepsis te hebben, beschryven, want stoot men die voort, sy gaan wat voort, ligt men haar den arm op, sy houden hem op. Soo dat ik aan dit rupsjen weinig beweginge bespeurde; dan wanneer het wat at, dat seer selden en langsaam toeging, veranderde het niet van plaats, maar at rontom hem af wat het met syn smoel bereiken kon: om dese styvigheit dan is hy van my de styve Pyt genoemt.

II. het rupsjen was seer dun, agter en voren van eenderlei dikte, hebbende aan den hals ses scherpe pootjes, agter aan de staart twee

[p. 44]

stompe, en een weinig verder nog twee stompe, daar het geheele lyf op ruste. Syn koleur was boven over 't lyf kastanie bruin, dog aardig met ligt en schaduwe gevlekt. Dese soort heb ik eenige daarna op de gemeene alsem gevonden, en het jaar te voren op de kaasjes bladen en op andere gewassen meer.

III. In't laatste van Oogst-maand syn der my twee in popjes verandert, die vry klein en kort waren: dit hebben, voor soo veel tot nog toe myne ondervindingen syn, alle de rupsen gemeen, want de meeste verkorten wel tot op de helft.

IV. den twaalfden van wiedemaand des volgenden jaars, heb ik daar een

[p. 45]

klein uiltien uit bekomen duister van koleur, vliegende ter-stond uit myn doos, maar vong het dadelyk wederom, aan een speld stekende, waar na de dood volgde.

A. is de rups.

B. het popjen.

C. het uiltien.