Fidamants kusjes, minne-wysen en by-rymen aan Celestyne

[p. 13]

VII. Kusje.
Hy verbeelt sich de aanstaande aangenaamheyd in het kussen.

POesse Nimfje Celestyne,
Uwe Lipjes, half de mijne,

Sijn mijn lust en Saligheen.

Schoonste Nimfje, die alleen

d'Andre Maagden, als verhoolen,
d'Aardigheeden hebt ontstoolen,

Nektar Mondje kus eens kus,

En mijn Minne-toortsen blus.

Kus niet, neen, uw dartel lonkken
Doet mijn brand al meer ontvonkken;

Suyg mijn Sieltje liever uyt;

Niet door geurig loof of kruyd,

Maar uw rijken Amber-aasem,
Tot mijn sieltje, al mijn waasem,

Uyt mijn Lichaam is geraakt.

Staakt dit suygen Liefje, staakt,

Wat sou ik so sielloos lijkken?
In de onderaardsche Rijkken

Op het nevel-strand van Stix

Sou ik dwaalende vol schrix

Een ontstelde schim verbeelde.
Droevig strand, dat nimmer teelde

Kluchjes, lachjes, boertery,

Minne-pleeging noch gevry.

Suyg mijn siel vry Celestyne,
Suygse, ja, tot s' is aan 't quijne,

[p. 14]

 

En verselschapt met Katul,

 

Saam vereenigt met Tibul.

 

Als een helle schim ga doolen

 

In de helsche Swavel-hoolen:

 

Dan sal ik uw sieltje weer

 

Celestyntje, mijn begeer,

 

Suygen, dat'er niet blijf over;

 

Gy door my, uw Leevens-Roover,

 

Daar de soete Lesbi is,

 

En de sachte Nemesis,

 

Na het swarte stix moet daalen,

 

En als schim uw voedsel haalen

 

Daar de Schimmen, so men seyt,

 

Pleegen mee haar minlijkheyd;

 

Daar Katul sich in de blinde

 

Met sijn Lesbia kan binde,

 

En Tibul met Nemesis;

 

Daar een endloos kussen is

 

Tusschen twee-paar bleekke lippen.

 

Ik sal ook so overglippen

 

Met mijn flaawe mond by d'uw.

 

Celestyntje sijt niet schuw

 

Van het kussen; al de vrienden

 

Van Kupido, die verdienden

 

Om 't gekus de Lauwer-tak,

 

Vallen nu by ons te swak.

 

Dan sal ik de pallem strijkken;

 

Gy betuygen en beswijkken

 

Dat sy al verwonnen sijn:

 

Kus dan, kus mijn Celestyn.