Leven in het verleden. Verzamelde aforismen

[p. 68]

LX^#

Ik heb eens hooren zeggen, dat slapeloosheid te verklaren is uit (soms onbewuste) angst voor den dood. Dit lijkt mij bijzonder plausibel. Altijd als ik ga (trachten te) slapen, denk ik: zou ik morgen nog wel wakker worden. En die gedachte vind ik veel erger dan die van een bewust sterven, hoe verschrikkelijk dat ook moet zijn. Zoo kom ik, zij het op ongodsdienstige gronden, terecht bij de meening van De Quincey. (‘The English mailcoach’.) Als ik dan 's avonds mijn laatste boek neerleg, vraag ik mij af: zou ik ooit nog weten hoe het afloopt? En ik denk aan Trollope, die ook nooit heeft geweten, hoe Vice versa eindigde.

# D: Aphorismen, p. [65].

‘The English mailcoach’ van Thomas de Quincey, door Albert Verwey in november-december 1896 in het Nederlands vertaald, bestaat uit drie delen. Het tweede deel gaat over de ‘plotselinge dood’, door sommigen als een zegen beschouwd, door anderen, met name de christelijke kerk, als de ergste vloek die de mens kan overkomen, omdat de ongelukkige geen gelegenheid heeft zich op zijn einde voor te bereiden. Als voorbeeld haalt De Quincey een voorval aan dat hem is overkomen toen hij een tocht maakte op de postwagen van de Manchester-Glasgowpost. Onderweg weet De Quincey een frontale botsing van de postwagen met een jong paartje in een sjees ternauwernood te voorkomen door vanaf de bok de jongeman van het tegemoet komende rijtuig waarschuwend toe te schreeuwen.
De Engelse auteur Anthony Trollope (1815) werd op 3 november 1882 getroffen door een beroerte, terwijl Edith Tilley hem de roman Vice versa van F. Anstey voorlas. Trollope stierf op 6 december zonder de afloop van Vice versa te kennen.