Het verlangen

[p. 47]

Kerkhof in een oud Stadje aan Zee

Het is zeer stil binnen de lage muren
Van deze' alom verlaten, ouden tuin;
Het gras deint hoog, waar rappe schaduws schuren,
En de wind buigt de boomen, kruin na kruin.

De gaarde is als met loover volgeschonken,
Dat zwaar-groen golvende muur-over bront;
Een dartle dans van vlugge zonnevonken
Speelt over mulle paân en weeken grond.

Daarboven varen de bewogen luchten
Van dezen winddoorvochten zomerdag;
Van verre komt een nooit-gestild geruchten:
Der zee kort-uitruischende brandingsslag.

En tusschen de wild-woekerende bloemen
Liggen de steenen, een verbroken rij.
Vogels geluiden, blonde bijen zoemen:
Men waant zich nauw den grooten dood nabij.

Slechts weinge kleine, halfverzakte kruisen
Sombren den vreemdeling, die afgedwaald
Van leege stadsstraat peinst, waar stilten ruischen,
Tot hem een weemoed in het harte daalt.

Een weemoed om u, ongekende menschen,
Wier graven hij met vromen voet betreedt,
Waar hij vermoedt uw lijden en uw wenschen,
Want alle leven heeft zijn wensch en leed.

Gij tuurdet lange Zondagnamiddagen
De zonge straat langs door een blauwe hor.
Kwam geen verlangen dan uw hart bevragen?
Kreundet gij niet in onderdrukt gemor?

[p. 48]

 

Gij die uw dagen teldet naar het tampen

 

Der schaardge klok, die brekende uren kloeg,

 

Was er niets dat, na 't dooven van de lampen,

 

Met de nachtschaduw om uw hart heen sloeg?

 

 

 

Neen, want vaak traadt gij langs de keien wering,

 

Waar 't bittre schuim tot aan uw lippen woei;

 

Gij hebt de zee in iedere schakeering

 

Gekend, van morgendamp tot avondgloei.

 

 

 

Uw poovre levens hebben wél geweten

 

Het grootsche, dat elk leven eêlt en wijdt:

 

Zoo mochten reeds uw dagen zijn: vergeten;

 

Zoo zij uw dood: schoone vergetelheid.