Diefstal in de vliegtuigfabriek

[p. 200]

Hoofdstuk XX.

Denzelfden namiddag zit inspecteur Grant met mister Hegwood op het terras van ‘Lido’.

Zij drinken een koel glas bier, want zelfs de wind is warm, en praten nog wat na over den prachtigen tocht, dien zij met de ‘Koetilang’ hebben gemaakt.

Plotseling slaat mister Hegwood zich met de hand tegen het voorhoofd en brult:

‘Maar man, weet U wel, dat U mij nog geld schuldig bent? Ha, ha!’

Grant schrikt en kijkt een beetje verlegen om zich heen. Want als de Australiër iets zegt, kun je het drie straten verder hooren.

Maar gelukkig schijnt niemand er op gelet te hebben en mister Hegwood herinnert den inspecteur voor de tweede maal aan zijn schuld.

Opeens weet Grant, wat de ander bedoelt.

Dat is waar ook, de weddenschap!

Lachend en gauw weer verzoend haalt hij een gulden te voorschijn, die hij mister Hegwood overhandigt. De multi-millionnair haalt omslachtig zijn portemonnaie voor den dag en stopt er den eerlijk verdienden gulden in.

[p. 201]

Want hij heeft gelijk gehad: de ‘Koetilang’ is inderdaad in een dag van Bagdad naar Amsterdam gevlogen.

‘Kijkt U eens, wie daar aankomt’, roept de eigenaar van vele duizende Australische schapen en wijst met een hoofdbeweging naar een buitengewoon knap paar, dat op het stampvolle terras naar een tafeltje zoekt.

Een groote, slanke, door de zon gebruinde man in een vlot licht grijs sportcostuum en een jonge, zeer mooie vrouw met lichtblond haar.

‘Dat is onze gezagvoerder met zijn vrouw’, zegt mister Hegwood en wenkt met zijn hoed.

Het jonge paar komt naar hun tafeltje toe.

Men stelt zich voor en weldra is men in een geanimeerd gesprek gewikkeld.

Maar een ding valt Grant tegen.

Hij had zoo graag gewild, dat de gezagvoerder iets van zijn vele reizen zou vertellen, maar hiertoe is hij niet te bewegen. Hij maakt er zich met een grapje af.

‘Weet U het verschil tusschen een papagaai en een K.L.M.-piloot?’ vraagt hij lachend.

Inspecteur Grant denkt even na, vermoedt dan een mop en geeft het op.

‘Zegt U het maar.’

En de piloot antwoordt:

‘Papegaaien kunnen niet al te best vliegen maar wel praten en K.L.M.-piloten kunnen niet al te best vertellen maar wel vliegen.’

Nadat de hierop volgende donderende lachsalvo's van den luidruchtigen Australiër bedaard zijn,

[p. 202]

wendt de vliegenier zich opnieuw tot Grant en zegt:

‘Nu bent U ondanks Uw snelle overtocht toch nog te laat gekomen om ook Uw krachten in dienst van de goede zaak te stellen, inspecteur.’

Verbluft kijkt Grant hem aan.

Hij begrijpt niet, hoe deze volslagen leek op het gebied van politiewerkzaamheden dingen kan weten die pas eenige uren geleden gebeurd zijn.

En toch blijkt uit de opmerking van den gezagvoerder, dat deze inderdaad van de zaak op de hoogte is.

Alvorens te antwoorden vraagt de inspecteur dan ook zeer nieuwsgierig?

‘Hoe weet U dat, captain?’

De piloot heeft blijkbaar pleizier in de verbazing van den politieman en zegt lachend:

‘Ik moest vanmorgen voor een bespreking op het kantoor van de vliegtuigenfabriek komen om mijn opinie over een nieuw middel te geven, om ijsvorming op de vleugels der vliegtuigen te voorkomen. Bij die gelegenheid heeft men mij het een en ander over die onaangename geschiedenis verteld. Ik moet de politie overigens mijn compliment maken, want zij heeft de zaak ongeloofelijk snel tot een goed einde gebracht. In minder dan een week heeft zij de heele boel prachtig opgeknapt.’

Mister Hegwood trekt de wenkbrauwen op.

Ingespannen heeft hij naar de woorden van den gezagvoerder geluisterd en er natuurlijk niets van begrepen. Dat bevalt den millionnair heelemaal niet. Hij vraagt dan ook of het misschien mogelijk is, dat men hem eveneens in het vertrouwen neemt. ‘Ik

[p. 203]

zal het niet verder vertellen’, voegt hij er een beetje naief aan toe.’

Grant vertelt nu, wat zich in de vliegtuigenfabriek heeft afgespeeld en wat verder de plannen van deze internationale misdadigers waren.

Natuurlijk alleen maar in groote trekken en zonder ambtsgeheimen te verraden.

Zwijgend heeft de Australiër naar het opwindende relaas geluisterd.

Als de inspecteur uitgesproken is bestelt hij nog een glas bier en zegt dan verbaasd:

‘Dat is een dolle geschiedenis. Maar nu moet U mij eens iets vertellen. Hoe zou het toch komen, dat men zoo dikwijls in de kranten of langs anderen weg vage aanduidingen over soortgelijke gevallen kan vernemen en dat deze pogingen tot diefstal bijna altijd tegen de K.L.M. of haar leveranciers zijn gericht? Dat kan toch onmogelijk alleen maar toeval zijn.’

Grant haalt zwijgend de schouders op.

Hij weet het ook niet.

Maar de gezagvoerder heeft de vraag van zijn trouwen passagier eveneens gehoord.

Hij denkt even na en zegt dan:

‘Ik geloof, mister Hegwood, dat ik U wel ongeveer kan uitleggen, wat hiervan de reden is. De zaak zit namelijk zoo: Wij hebben betrekkelijk groote successen gehad; wij spelen naar verhouding een zeer belangrijke rol in het luchtverkeer over de geheele wereld; bij ons gebeuren Goddank maar heel weinig ongelukken, ofschoon alleen voor den dienst in Europa elken dag veertig machines van ons in

[p. 204]

de lucht zijn, ofschoon tusschen Holland en Indië geregeld zes vliegtuigen onderweg zijn en ofschoon wij regelmatig de buitengewoon moeilijke route naar Midden-Amerika vliegen, waarbij de reis van de Canarische Eilanden tot Haïti vijfduizend kilometer over open zee gaat. Dit zijn slechts een paar feiten, maar hierdoor schijnt in zekere kringen in het buitenland het vermoeden gerezen te zijn, dat wij den een of anderen truc toepassen. Of beter gezegd, dat wij geheimzinnige inrichtingen aan onze motoren hebben, dat wij over ik weet niet wat voor tooverachtige uitvindingen beschikken - en het zijn natuurlijk allemaal belachelijke praatjes uit het rijk der fabels. Maar desondanks probeert men steeds opnieuw, achter geheimen te komen, die in het geheel niet bestaan. Begrijpt U, wat ik bedoel, mister Hegwood?’

Alle aanwezigen hebben met belangstelling geluisterd en nu de gezagvoerder zwijgt, zijn ze eenige oogenblikken in diep gepeins verzonken.

Dan kijkt de Australiër op en zegt:

‘Hm. En wat is dan volgens U de reden, dat Uw maatschappij zoo een verbazingwekkende superioriteit boven de buitenlandsche maatschappijen ten toon spreidt?’

De gezagvoerder kijkt mister Hegwood rustig aan en antwoordt eenvoudig:

‘Omdat elk lid van onze groote familie tijdens den dienst niets anders kent dan zijn plicht.’

‘Ik geloof, dat U gelijk heeft’, zegt inspecteur Grant, en komt onwillekeurig tot de conclusie, dat deze korte eenvoudige uitspraak van een man, die

[p. 205]

al meer dan een millioen kilometer achter den rug heeft, een dieperen indruk maken dan de lange, overdreven lofuitingen, die de brave mister Hegwood dien avond aan den rand van de Syrische woestijn aan het adres van de K.L.M. heeft uitgesproken.

Zelfs de luidruchtige Australiër is er stil van geworden en knikt peinzend.

Maar het ligt niet in zijn natuur, zich lang aan een dergelijke stemming over te geven.

Hij presenteert sigaren, steekt er zelf ook een op en wendt zich dan tot den piloot.

‘En captain, vertelt U me eens, wanneer gaat U weer naar het verre Oosten?’

Maar de ander glimlacht raadselachtig en zegt met een blik op zijn jonge vrouw:

‘Voorloopig niet, mister Hegwood.’

Deze begrijpt er niets van.

‘Voorloopig niet?’ herhaalt hij ongeloovig. ‘Daar meent U toch zeker niets van?’

‘Nou, en of!’

De millionnair maakt een hulpeloos gebaar met de handen en zegt ten slotte:

‘U wilt toch niet beweren, mijnheer, dat U van plan bent, den dienst te verlaten?’

‘Geen sprake van,’ luidt het opgeruimde antwoord van den piloot. ‘Morgenavond ga ik weer de lucht in en wel over Madera, Cuba, Haïti en Trinidad naar onze Westelijke koloniën. Dan blijf ik vier dagen in Paramaribo, want daar wonen mijn schoonouders. Het zal U dan ook wel duidelijk zijn, dat mijn vrouw mij op deze vlucht vergezelt.’

[p. 206]

Mister Hegwood is onmiddellijk een en al enthousiasme en roept met zijn geweldige stem:

‘Dan ga ik ook mee.’

Hij verzoekt den gezagvoerder, hem een plaats te bezorgen en inviteert het heele gezelschap op een fijn dinertje in zijn hotel.

Deze invitatie wordt even spontaan aangenomen en het gezelschap spreekt af: om zes uur in de bar van ‘Excelsior’.

Maar inspecteur Grant, die zes dagen geleden op het vliegveld Talang Betotoe angstig in de lucht stond te staren, omdat hij een luchtreis als de meest doeltreffende methode voor zelfmoord beschouwde, blijft den geheelen avond in 'n eenigszins gedrukte stemming.

Hij is met zijn lot niet tevreden.

Want de Douglas naar het verre Suriname zal morgenavond zonder hem vertrekken.