'Aenmerkingen over de verwaerloozing der Nederduitsche tael'

§. 11.

Hoe zyn wy van de voetstappen onzer voorvaderen afgeweken! Wy hebben hunne wyze voorbeelden verwaerloosd, en eenigen zelfs onder ons hebben niet slechts de Fransche tael aengenomen, maer ook vaderlandsche zeden tegen fransche verruild.

O Artevelde! hoe verbolgen en verontwaerdigd zoudt gy niet wezen, zaegt gy de hedendaegsche verbastering onzer landgenoten! ‘Waer is,’ zoudt gy zeggen, ‘de deugd,’ ‘de goede trouw der Belgen heengevaren? Hunne gema-

[p. 24]

tigdheid is in losbandigheid of verwyfdheid, hunne zelfstandigheid in zucht naer het uitheemsche ontaerd! Eigenbaet vervangt de goede trouw. O verbasterde nazaet! welke uitheemsche tael hoor ik u spreken, wat uitheemsche, dagelyksverwisselende dracht zie ik om uwe lendenen? - Belgen! laet gy u thans door vreemden overheeren? Zoo slaefsch waren uwe Voorvaderen niet: zy hadden 't bezef hunner eigenwaerde.

Schudt, schudt het juk dezer vooroordeelen af; gy ten minste, gy onverbasterde teelt der helden van Woeringen, van Kortryk, van Crecy, van St. Quentin, waer de nationaliteit der Belgen zoo heldhaftig uitblonk en gestaefd werd. Voorkomt uw nakenden ondergang; herryst! Neemt als een herschapen volk uw vaderlandsche zeden en vaderlandsche tael weder aen.

Kleeft niet langer aen het waggelende staetsgebouw van Frankryk; ziet gy niet dat het door bedorvene zeden ondermynd, reeds lang een' naderenden val voorspelt? vreest, dat zyne neêrstorting u medeslepe, en u onder zyne bouwvallen begrave.

Doet het eigenaerdige op het vreemde zegevieren; boezemt den landzaet eerbied voor de deugden der voorvaderen in; eens evenaert gy dan de braefheid van het voorgeslacht, en dan eerst zult gy waerlyk groot worden!’

Zie daer hoe Artevelde ons zoude toespreken; zie daer hoe elk oprechte Belg zou dienen te denken, en te spreken.

Gend, 1833.

Ph.^s BLOMMAERT.