Serena

[p. 15]

Winteravondzee.

Verkilde Zee, met harer waatren zwaar
En traag gekrui tot golven laag en mat,
Onder een hemel, vaal, het koeplend klaar
In dof aaneengeboogd gewolk gevat.

Het log metaal versterft van baar na baar
Klagelijk brekend op het oeverglad;
Krijschend geklep van vogels, met gebaar
Van ijlvlucht, even 't luchtestil doorspat.

't Diep, waar de zee in zieltoogt, lijkt gedolven
In mistig Rijk van Nevel, blind en dicht
Gebold boven 't loom op en neer der golven.

Lichtkaar'ge winter bergt zijn pover licht:
Zee, die den laatsten lichtglimp heeft gedronken,
Verbleekt - in 't Rijk van Nevel weggeslonken.