Serena

[p. 14]

Lentenacht.

Het heilig maanlicht wijlde op vroon en duin,
Toen ik voor 't eerst uw band voelde in de mijne;
Wij gingen als twee kindren door het fijne
Maanwazig dal, als door een toovertuin.

Niemand dan wij. Zuiver en klaar het schijnen
Der witte heuvlen; witter zilverkruin
Der berken in 't lucht-ijle; 't schaduwschuin
Op 't glooiend vroon in veedrig-dunne lijnen.

Wij gingen stil en keken naar de lucht,
En naar de sprookgeworden aarde in 't ronde,
Alsof wijzelf in sproke-teedre stonde
Omwandelden in wereld waar 't gerucht
Van menschenzonde nimmer reiken konde
Hoog, in die klaarheid, onzer zielen vlucht.