Serena

[p. 13]

Woud bij nacht.

Luister... Tusschen de stammen van het woud
Gaan zachte schreden.... zacht en zachter: 't Leven
Dat wegtrekt en zich neervlijt. Alle dreven
Zijn leeg nu van geluid; de Stilte houdt

Haar intreê en de Schemering, gedreven
Door hare broeder Nacht, dooft snel het goud
En alle purperglansjes die op 't hout
En op de verre wolken zijn verbleven.

De stammen witten òp een wijle in 't dicht
Neervallend vaal als bleek gebeelde zuilen
Van droometempel zwijmend voor 't gezicht.

Dan wèg - als lichaamloos - zuilen en tuilen
Van slapend loof; weg, in 't àl-donkrend zijgen,
De ruimte in 't rond. - Zwarter het zware zwijgen....