Serena

[p. 19]

Nacht.

De klare, sterrelichte vloot
Des hemels laat al in de wijde
Luchtzee haar sterrescheepjes blijde
Weerblinken boven schaduw's schoot.

En alle menschenlichtjes klein
Dempen hun flikkring, gaan versteken
Hun ongewijden gloed en breken
Niet meer het duister met hun schijn.

Zachtkens vallen alle oogen dicht....
Nu neemt de Nacht in groot erbarmen
Het heel moe Aardkind in zijn armen:
- En alles slaapt bij 't veilgend licht.