Serena

[p. 68]

Einde.

'k Ben als een late bloem, die staat op 't duin
Verlate' en eenzaam. Niets dan grauwe luchten.
Voortschuivend langs der duinen vochten kruin;
Niets dan 't gemor der zee in moedloos zuchten.

Veraf... en verder... vogelschreigeruchten:
Haastige vogelscharen, zwart en bruin -
't Eenzame eenzamer. Nader het geduchte
Leger des Storms, bazuinend door het ruim.

Ik hoor het snuiven van de winde-rossen
Om 't duistrend duin; zij razen door de bosschen,
Geeslen de zee, en slaan de duinen wond.

Is dit het Eind dat grijpt met donkre handen
Naar mijn arm hart? - Ik voel 't zoo warm nog branden
Of niet de Dood maar 't Leven vóór mij stond!