Serena

[p. 69]

Duin en bosch.

[p. 71]

Zomersch duin.

I.

Nu wil ik niets zijn dan een kleine stem,
Heel needrig sprekend van de mooie dingen,
Die me op den klaren zonnedag omringen
In 't warmzacht duindal, waar de gele brem

Zoo gul haar gouden bloemenrei laat zingen.
Gegroet, bruin bijtje! - riep-je, bloemen, hem? -
Gons zacht, dat je haar zang niet overstem
Door 't zwartgetoon van je gonsjubelingen.

Heel stil de lucht die 't duinrijk stil omsluit;
Heel stil giet zon haar goudgeel daarin uit;
Vlindertjes luchtig door 't lichtblije wuiven;
Dwergeiken, donkre tuilen boven blond
Van duinhelm, staan breed uit. Groot al in 't rond,
Dreunroep van zee, die over 't strand komt stuiven.

[p. 72]

II.

De bijen gonsden en de vooglen zongen;
Kapelletjes vertelden van de zon,
En hoe zij zooveel stofgoud van haar vongen,
En hoe zij altijd meer nog missen kon.
- Daar was geen menschenstem uren rondom.
De zachte duinvallei leek wel een kom
Boordevol levend licht, daar neergevloten
Nu zon haar zomerbronne had ontsloten.
De hemel dekte stil met zuiver blauw
Wereld in 't ronde toe: niets kon daartusschen.
Alleen zag 'k aan den rand wat pluimerusschen,
Die speelden met het windje, dat heel flauw
Aandreef uit zee en dat hier rusten wou.

Heel ver was aarde en o, zoo dicht nabij
Die teedre hemel, dat de morgen mij
Een droom leek, glanzedroom, licht neergestreken
Waarin mijn ooge' in open hemel keken,
En Die mij zachtkens riep, en Zijne velden
Van eeuwigen vrede voor mij openstelde.