Serena

[p. 73]

Duinen.

Mijn duinen! zilvriggroene blijde rei
Van hoogten, grilligruig dooreengezet,
Alsof een reuzenhand in stille pret
Je neder had geworpen op de sprei

Van 't eenzaam groene vroon, tusschen het vrij
Der wijde kust, en 't breede boomennet,
Beschermend tegen wind om 't land gezet,
Dat zwaar van oogst nu wacht op oogstgetij,

Wil-je over 't land heenkijken, of de zee
Begroeten, nu zij komt met vreugdgebruis
Van blanke golven uit haar zeeëhuis,
- Den gouden horizon - en vreugdlicht mee
Van zon en hemel brengt? 't Is me of ik zag
Je duinhelm wuiven met heel blijen lach!