Serena

[p. 76]

Zomernacht.

Ik stond op 't duin onder maanlichte lucht,
Rein blauw, dat plechtig rees en teeder helde,
- Of 't aarde omveilgen wou - ver achter velden,
En ijle boomenlaan naar klein gehucht,

En stille duinrij, ingeslapen vlucht
Van doffe golven naast de lichtdoorwelde
Woelgolven van de zee. De lucht vertelde:
'k Hoorde altijd graag naar 't spreken van de lucht.

En in mij vingen aan, dankblij, te zingen
Uit lichtetijden lichterinneringen
Glanswoorden vol van liefde: vleugelwoorden,
Die altijd hooger ruischten; vredewoorden,
Die altijd heller straalden, tot zij blonken,
In 't blauw verspreid, als eeuw'ge sterrevonken.