Serena

[p. 77]

Avond aan 't strand.

Nu is 't of alles rusten wil,
De hemel wijd en de duinen stil,
En 't dorpje in 't duin gezeten,
Wat nestjes bruin, 't kerkje in hun schoot,
En wat venstertjes blozend nog van rood,
Door zonne in 't west vergeten.

En naast de duinen de groote zee,
Zoo droomrig loom of zij zachtjes mee
Wil slapen en niet meer zingen;
Haar scheepjes, gevlijd op hun schaduw, dicht
Aan 't strand, veel bruine rankheid in 't licht,
Dat laatst uit de kim komt dringen.

Door het domm'len en droomen gaat
Een even herleven: kindergepraat,

[p. 78]

 

Hoog - en dan weg, een geklater

 

Van rijke blijheid, die nog eens laat

 

Klinken goudklankjes door 't avondlaat....

 

Als een lach door de scheemring gaat er.

 

 

 

Stil en stiller, loomer, loom...

 

Duinen vaag in het dauwgedoom,

 

Dorpje met lichtjes bloode;

 

Kloppende klompjes dof in straat...

 

- Over heel het natuurgelaat

 

Rust: dag is gevloden.