Serena

[p. 97]

Maria Magdalena.

I.

Zij nadert. Losgegolfd de wrong der haren,
Gebogen, deemoedstille, 't matte hoofd,
En schuchter is haar tred, en uitgedoofd
Het vonklen van haar oog. - Bij tollenaren

Toeft Hij, wiens woord haar toeruischte uit de scharen.
Hem wil zij zien, die háár zelfs troost belooft...,
Daar treft Zijn blik den hare en zij gelooft:
Hij komt om het verloorne te vergaren!

Gezegend Hij, wiens roepstem zij mocht hooren. -
Maar snikkend aan Zijn voeten zinkt zij neer:
Zij ziet zich zelf besmet als nooit te voren.

De nardus vloeit; haar tranen vloeien mede...
Glanzend is Zijn gelaat bij 't ernstig teer:
‘Vergeven zijn uw zonden. Ga in vrede.’

[p. 98]

II.

Hij aan het schandhout, Hij, de schuldelooze,
Wiens voetstap vrede brengt! Mijn Heiland, Gij
Gemarteld en ik, zondaresse, vrij!
Wee mij, dat ik ze aanschouw, de duldelooze

Ontwijding! - Neem mijn leven, 't nuttelooze,
Voor 't zijne, beulen!.. Waarom aarzelt gij?
.... Niemand, die luistert. O, mijn stemme, gij
Riept vroeger toch niet vrucht'loos tot de boozen!

Heer, ik kan niets; 'k heb zelfs geen tranen meer
Voor u, die mij hebt opgericht ten leven.
Ik durf niet weenen - 't Is mij of mijn vingren

Die doornenkroon u om het voorhoofd slingren.
Of Gij door mij lijdt.... Ik, ik heb misdreven,
Aan mij de schuld en - Gij betaalt ze, Heer!’