Serena

[p. 114]

Eerste groete.

Het is gekomen als een even
Opglanzen van geheimenis,
Sluier geheven
Van wat nu nog verborgen is.

Openwazen van de muren
Van heur kamer... Zij staat op wei
Vol meiezoentjes, onder azuren
Hemel in lentelieflijkste Mei.

Nergens eene stem. - Verblijen
In teeder-vredige innigheid
Van vóóraanschouwen. Eén voorbereien
Op komend schoone heerlijkheid.

[p. 115]

 

Zij 't allerstilst... Nog in haar ooren

 

Zegenend geroepen zijn:

 

Stralend englenkopje naar voren,

 

Tusschen veel spelende engelijn.

 

 

 

Dragend haar rijke zoete weten

 

Als in heur handen een lelië blank,

 

Al het vroegere bleek, vergeten

 

In niet te vinden woord van dank.