Serena

[p. 127]

Smart.

Naast mij, op stille voeten, schreed de Smart,
't Ontsluierd hoofd geheven, 't aanzicht bleek.
't Woud stond vol bloemen; de landouwe leek
Gaarde vol menschen met gelukkig hart.

Smart's afhangende hand heel stille streek
De bloemen weg.... de bloemen werden zwart;
Met hare zacht-omnachte oogen keek
Zij voor zich uit.... al 't komende werd zwart.

Verre achter haar sloeg ùit de zwarte vlam
Der schaduw over menschen en landouwen ....
Verschrikking voer in 't woud door loof en stam ...

En 'k zag de Smart, met koninklijk gebaar
Van weemoed, hoogen hemel tegenschouwen,
Als viel heur gang op aarde haar te zwaar.