Serena

[p. 147]

‘Over stille oogen.’

Over stille oogen en lippen stil

Eeuwig nu geloken

Sprei uwe bloemen ter liefde der bloem

Droeviglijk gebroken.

O, laat vallen, zuchtenszacht,
Treurewoorden, woorden van klacht,
Dat zij niet storen den rustenacht,

Waarin zij ligt gedoken.

Neig uw hoofd en neig uw wil...
En zeg: ‘àl mijne liefde had
Niet kunnen veilgen tegen leed;
Geen koestrende armen weren 't wreed
Waaien van wind; geen balseming
Geneest in 't hart ontgoocheling....

[p. 148]

 

Zij was nog blij die henenging....’

 

 

 

Voor haar zachte oogen is Dood gekomen

 

En heeft gesproken wat niemand weet,

 

Maar over haar smarte-oogen gleed

 

Glimlach van vreê.... Ver weg van leed

 

Lei Hij haar voort langs vredestroomen.