Serena

[p. 153]

Doodendroom.

Ik had een vreemd visioen van nacht.
Op bleeke voetjes geloopen
Zag ik mijn doode te middernacht -
Het Dal des Doods lag open.
Een zwarte klamme rotsenrij
Dreigde donker ter wederzij,
- Maar de hemel daarboven was open! -
Met bleeke lippen fluisterde zij
Een beê van liefde en hope.

Blank in het duister blonk haar kleed,
En in haar zachte handen
Droeg zij haar warme teedre ziel,
'k Zag ze als een lichtje branden;
Het warme teedre schijnsel viel
Langs de rotsenwanden.

[p. 154]

 

Geluidloos repten haar voeten voort.

 

Maar eenmaal keek zij om...

 

Had zij mijn klagend roepen gehoord,

 

Mijn snikkend vragen: ‘Waarom?’

 

Ik meende... De echo gaf het woord

 

Dof en somber weerom.

 

 

 

Kleiner haar gestalte werd

 

Gaande door 't rotsennauw;

 

Al vager schim die in de vert'

 

Nog schemerwaasde flauw,

 

Maar 't licht van haar ziel al sterker werd -

 

Dat klom tot het luchtenblauw.