Lekenspiegel

45 Mozes en de Tien Geboden

Alle grote en vermaarde rijken waarover ik het hierboven had, zijn allang ten onder gegaan. Leer hierdoor dat overmoed en buitensporigheid niet lang standhouden. Ieder die wil, moet zich daarvoor hoeden.

Een geslacht kan in minder dan veertig jaar groot aanzien en eer verwerven en heer en meester zijn over zijn buren. In korte tijd kan het weer ten onder gaan, zodat het gelijk is aan de bu-

[p. 82]

ren, of nog lager. Dit gebeurt omdat zij niet begrijpen wat God voor hen heeft gedaan en omdat zij Hem ook niet bedanken voor de eer. Zij worden daarnaast zo hoogmoedig dat ze het niet meer zien wanneer iemand in nood verkeert. Ook minachten en onderdrukken ze al hun buren en beroven ze hen van hun bezittingen. En tot slot hebben ze totaal geen ontzag voor God. Hierdoor laat God hen in het stof bijten, ja dieper in het stof dan daarvoor, omdat Hij niet wil dat zij door hoogmoed hun ziel verliezen. Voor menigeen is armoede beter dan het verkeren in grote rijkdom, want wereldse rijkdom en macht hebben velen al naar de hel gevoerd. Het is onmogelijk voor gierige rijken en machthebbers om zonder mededogen met andere mensen in de hemel te komen, tenzij bij de gratie van Gods genade. Die wordt niemand ontzegd die er met volle overtuiging om vraagt en die zijn zondige gedrag daarna achterwege laat.

Duizend jaar na Abraham en tweeduizend jaar voor Christus, leefde er een heilige jood, Mozes, die op zo'n vriendschappelijke voet stond met God dat hij vaak rechtstreeks met Hem praatte. Hij voerde het joodse volk dat als slaven gebukt ging onder de heerschappij van koning Pharao, recht door de Rode Zee, terwijl het water hen geen schade toebracht of pijn deed. Hij trok met hen de woestijn in, waar zij lange tijd woonden. En daar zouden zij nog wonen, als God geen geboden zou hebben gegeven over hoe het volk diende te leven en hoe Mozes hen diende te besturen; zij zouden dan alleen het gebod van de besnijdenis kennen. (Nochtans was de wereld toen 2200 jaar oud. Degenen die tot die tijd een goed leven wilden leiden, bedachten gebruiken waaraan zij zich hielden en waarvan zij meenden dat ze een verstandig leven zouden opleveren.) In de woestijn kreeg Mozes van God de heilige Tien Geboden. Hij moest zijn volk opdragen zich daaraan te houden en ernaar te handelen. De geboden, waar alle wetten uit voortkomen die de predikers verkondigen, deelt men nog steeds mee in de kerk. En Christus, de zoon van God, Die de geloofsleer en de Heilige Schrift tot waar-

[p. 83]

heid maakte op het moment dat Hij als mens op aarde verbleef, leerde ons diezelfde geboden. Dit zijn de tien geboden die wij van God hebben gekregen:

1	Elk mens moet boven alles God liefhebben en zijn naaste liefhebben zoals hij zichzelf liefheeft;
2	Gods naam nooit op ijdele wijze in de mond nemen;
3	De dag des Heren in ere houden;
4	Vader en moeder eren;
5	Niet de vrouw van een andere man inpalmen;
6	Niet stelen, wat er ook gebeurt;
7	Niemand doden of neerslaan;
8	Geen valse oorkondes uitgeven;
9	Niet de vrouw van een ander begeren;
10	Noch het bezit van een ander willen hebben.

Dit zijn de Tien Geboden die Mozes onderwees en die Christus daarna bekrachtigde. Want alle voorspellingen en boeken die de oude wijzen schreven, waren allemaal ongezegeld tot Christus het menselijk leven ontving. Want Christus, moet u weten, Die Profeet der profeten is, maakte alles wat elke goede profeet had voorspeld duizend jaar voor Christus was geboren, tot waarheid en bekrachtigde het. Dat bracht Hij allemaal tot stand bij zijn zalige dood toen Hij, aan het kruis genageld, vlak voordat zijn hart brak, zei:

- ‘Nu is alles volbracht.’

Daaruit kunnen wij opmaken dat de Heilige Schrift blijkbaar met zijn dood volmaakt was.