Het mysterie van het Veluwehuis (onder ps. J. van Callant)

[p. 15]

II.
Bezoek van den heer en mevrouw Verhoeven.

Den derden avond na hun aankomst kregen de Winkelmans bezoek van hun buren uit de woning onderaan den heuvel. De heer Verhoeven, een veertigjarig, lang, mager man, had veel gereisd en vertelde gaarne van zijn reiservaringen. Hij sprak langzaam en had een bijna ijzige kalmte over zich; hij was als ingenieur werkzaam geweest aan groote buitenlandsche ondernemingen en beschikte over een veelzijdige kennis op technisch gebied. Zijn vrouw was wat jonger dan hij, donker en gezond van uiterlijk, zoodat men oppervlakkig niet zou zeggen, dat zij tot de lijdenden behoorde. Zij praatte veel en druk en vormde door haar groote beweeglijkheid een eigenaardige tegenstelling met haar man.

De Winkelmans ontvingen in hun salon, joviaal en opgewekt, al hielden zij in het algemeen niet veel van bezoek. Verhoeven leunde weldra behaaglijk in een grooten fauteuil achterover, rookte bedachtzaam zijn

[p. 16]

sigaar en sloeg op zijn kalme, eenígszins beklemmende wijze zijn gastheer gade. Het gesprek liep aanvankelijk over den Eifel, dien de heer en mevrouw Verhoeven ook hadden doorreisd; het kwam toen op de mooie omgeving van ‘Dennenoord’ en op de gezondheidsredenen, waarom men hier zijn woning gekozen had.

‘Hoe bevalt u het wonen hier?’ vroeg mevrouw Winkelman.

‘Uitstekend!’ zei de heer Verhoeven. ‘Juist wat wij wenschen! 't Is afgelegen - maar de leveranciers komen toch geregeld. En dan, die stilte hier, weet u! Het voorjaar vonden we heerlijk! - je verjongde zoo met de natuur mee! .... En als het waait, dat ruischen van de dennen! We zijn hier nu ruim vijf maanden en we huurden het huis, bij wijze van proef voorloopig voor een jaar - maar ik denk, dat we hier wel langer zullen blijven!’

‘Maar in den winter?’

‘Och, dat valt mee! - bij dennen en sparren is de winter altijd zoo geheel anders dan bij loofboomen. Altijd groen midden in den winter! En bij storm en sneeuw heb je je boeken....’

‘Studeert u veel?’

‘Och - je hebt zoo je liefhebberijen. Ik knutsel ook graag - allerlei dingen - en dan houd ik veel van het nemen van proeven, ook van fotografie. De theorieën van het licht interesseeren mij zeer - vooral die quaestie van de kleuren der geluiden en der tonen.

[p. 17]

U weet toch, dat iedere trilling een kleur voortbrengt? - ik zoek nu naar een middel om die kleuren voor ieder zichbaar te doen worden.’

‘Interessant!’ stemde dokter Winkelman toe. ‘Ja, ik heb er veel van gelezen - op die wijze dóórredeneerend, zouden we tot de veronderstelling kunnen komen, dat de trillingen en bewegingen in ons lichaam óók kleuren moeten voortbrengen, en voor iemand, die zulke kleuren kon waarnemen, zou daaruit dan onze lichaams- en gemoedsgesteldheid zijn af te leiden. Ik heb mij de laatste zeven jaar nog al met magnetisme en spiritisme bezig gehouden. De lichtverschijnselen zijn daarbij ook zeer merkwaardig. Heeft u ze ooit waargenomen?’

‘Zeker - zeker! Het spiritisme trekt mij in het algemeen wel weinig aan; men moet uiterst voorzichtig zijn met conclusies. Maar ik heb toch vaak lichtverschijnselen gefotografeerd - uitstralingen van menschenhanden en van planten.’

‘Daar valt mij in’, zei de dokter, ‘dat toen wij hier heenreden, onze voerman een zonderling verhaal deed over dingen, die men bij dezen heuvel wel eens zou hebben gezien. U heeft hier zeker nooit iets bijzonders opgemerkt? Overigens moet het verschijnen van witte gestalten, van lichtvlekken op kerkhoven enz., dunkt mij, in verband gebracht kunnen worden met uw studie der lichtverschijnselen?’

De heer Verhoeven lachte, terwijl hij de schouders ophaalde.

[p. 18]

‘U doelt zeker op dat oude verhaal van den moord op Maaiken de Zwerfster? Van haar verschijning hebben wij hier tot nu toe niets bemerkt. Ik ben op dat punt trouwens wat sceptisch gestemd! men ziet zoo iets misschien eerder als men er aan gelooft....’

‘En tóch moet er iets meer dan bijgeloof achter die vele geschiedenissen van spoken en witte wieven zitten’, meende de dokter. ‘In Indië heb ik op dit gebied gekke dingen gehoord en zelf ook wel meebeleefd - dat is dan ook de reden geweest, dat ik wat studie ben gaan maken van het spiritisme en de hypnotische en somnambuleverschijnselen.’

De heer Verhoeven haalde nogmaals zijn schouders op.

‘Gelooft u eraan, mevrouw?’ vroeg hij, zich tot de gastvrouw wendende met een lachje van twijfel.

‘Er zal zeker wel veel zijn, dat wij nog niet weten - maar spiritisme lijkt me toch een gevaarlijk gebied. Voor mijn man was het beter, dat hij zich minder in die geheimzinnigheden verdiepte.’

‘Zoo denk ik er ook over’, zei mevrouw Verhoeven. ‘Wat nut doen die séances? Maar wij hebben wel kennissen, die er veel aan doen. Mijn neef Tellegen bijvoorbeeld - die is er aan verslaafd! Hij komt misschien dezen zomer bij ons - dan kunt u uw hart nog eens ophalen, dokter!’

‘U spreekt er te licht over, mevrouw!’ zei Winkelman, zich een weinig opwindend. ‘Is dit niet de eenige weg om nog aanraking te krijgen met de dooden?’

[p. 19]

‘Wat zouden die ons kunnen vertellen? Veel goed doet die conversatie tenminste niet en het peil van de spiritische mededeelingen is laag....!’

Dokter Winkelman gaf een ontwijkend antwoord en bracht het gesprek op een ander thema.

Toen de bezoekers een uur later vertrokken waren, zei mevrouw Winkelman:

‘Een paar verstandige menschen. Ze hebben toch wel gelijk, Lodewijk. Is het niet beter voor je, om die spiritische proeven te laten rusten?’

De dokter schudde geërgerd het hoofd.

‘Onzin!’ zei hij. ‘Zoo praten allen, die de zaak niet ernstig onderzocht hebben. Ik begrijp niet, dat iemand, die lichtverschijnselen waarneemt, niet verder gaat met zijn onderzoek. Het is jammer! - we zouden hier anders een mooie gelegenheid hebben voor nauwkeurige proeven. Maar dien neef van hen, met dien moet ik eens kennis maken als hij komt!’

Als gevolg van deze gesprekken verdiepte dokter Winkelman zich in de eerstvolgende dagen weer geheel in zijn spiritische studies.